Wat kun je zeggen over de oude geschiedenis als de recentere pijnlijker is?

De woorden gingen afgelopen vrijdag en zaterdag in Boekarest voor de helft op. Ze waren inderdaad talrijk, de Roemenen die tegen de huidige regering kwamen protesteren: meer dan honderdduizend Roemenen uit de diaspora, onder wie ook ik, waren naar Boekarest gekomen om te demonstreren tegen de regering en leider van de regeringspartij, een Roemeense Erdogan.

Samen met een Roemeense schrijfster liep ik naar het plein voor het regeringsgebouw, waar ik de Nederlandse vlag van de Roemenen uit Nederland zocht. Een paar keer zag ik hem, maar de massa zoog me naar binnen en voerde me steeds een andere kant op.

Het enthousiasme dat ik met al die honderdduizend mensen deelde, was sterker dan wapens zoals het traangas, de granaten of de waterkanonnen op de pantserwagens waarmee de Roemeense regering de Roemenen uit de hele wereld ontving.

Brandende ogen

"Kijk de tanks daar", zei de Roemeense schrijfster en ik vroeg me af hoe ernstig de situatie zou kunnen worden. Toen de gendarmerie traangas inzette, keek ik om me heen, naar de kinderen, de vele kinderen op de ruggen en schouders van hun ouders. Mijn Nederlandse man en kind, die mee naar Boekarest waren gekomen maar niet naar het eerste protest, sms'ten ik zodra mijn keel en ogen begonnen te branden: 'Blijf waar je bent, niet in de massa'.

Soms is een land net een man en met een Roemeense man heb ik nooit willen trouwen. Ik hield wel van hen, van de Roemeense mannen, maar niet tot aan trouwen toe. En ik ontmoette mijn minder macho Nederlander, op wie ik verliefd werd. En hij bracht een nieuw land met zich mee, een land waarin mijn grootste angst is dat de Scheveningse duinen op een dag zullen worden overspoeld en niet dat de gendarmerie je versuft met traangas en waterkanonnen. Een land waar, zoals bij veel mannen en landen, veel te verbeteren valt, maar waar je waardigheid en kansen krijgt om jezelf te zijn.

In Boekarest werd ik de ochtend na het protest wakker met hoofdpijn en duizeligheid, een paar uur kon ik niet in een rechte lijn lopen. Gelukkig was ik niet een van de vijfhonderd mensen die medische hulp nodig hadden en niet een van de kinderen die zich aan de nek van hun vader vastklampten toen de mensen begonnen te rennen. Mijn kind zat op de eerste avond van de protesten veilig in een boekhandel in de omgeving.

Pijnlijke recente geschiedenis

Volgend jaar is het dertig jaar na de val van de Muur en ik plande een reportage voor de Nederlandse media. Maar wat kun je zeggen over de oude geschiedenis als de recente geschiedenis pijnlijker is?

Een land is soms net een man: je wilt een betere, een bij wie je je veilig voelt, een die je waardeert, een met wie je je gelijk voelt, een die je na een reis thuis niet ontvangt met traangas en waterkanonnen.

Een Roemeense vrouw uit de diaspora vroeg aan de gendarme die haar met traangas verblindde waarom hij dat deed: "Wat wilde je dan, dat ik je neukte?", antwoordde de man met de missie.

Lees ook:

Na de nachtclubbrand zit de Roemeense bevolking haar leiders op de huid

Een fatale brand in een nachtclub in Boekarest ontvlamde grootschalige volksprotesten tegen corruptie. Protestleider Florin Badita leidt rond langs de monumenten van de strijd.

Roemenië pakt kritisch nummerbord af

Demonstreren kan met spandoeken of leuzen, maar ook via het kenteken van je auto, zo moet de in Zweden woonachtige Roemeen Razvan Stefanescu gedacht hebben.