Was het niet de mythische Jack Sparrow die hier won, in plaats van Johnny Depp

Het is alsof je de zucht van verlichting kon horen van al die mannen die zich de laatste jaren in hun gender voelden aangetast. Eindelijk verscheen een zwaluw in hun verregende zomer. Eindelijk kwam een exemplaar van hun soort als winnaar van de existentiële strijd die hun zelfbeelden sinds DSK en de MeToo-golf aan diggelen heeft geslagen. De piraat uit de Caraïben zwaaide wekenlang met zijn zwaard, fallussymbool bij uitstek, in een Amerikaanse rechtbank en vloerde uiteindelijk zijn opponente. Maar ik vraag me af: wie wil zich vereenzelvigen met acteur Johnny Depp die in zijn juridische procedure van actrice Amber Heard heeft gewonnen? De man wiens alcoholisme, overmatig drugsgebruik en gewelddadige momenten breed werden geëtaleerd.

Bovendien is de vraag gerechtvaardigd of de steun die hij bij het publiek genoot niet heeft meegewogen in het oordeel van de jury. Of het toch de mythische kapitein Jack Sparrow en niet acteur Johnny Depp was die de strijd in zijn voordeel heeft beslist. De reactie van Amber Heard lijkt in die richting te gaan. De actrice betreurt dat ondanks ‘een berg aan bewijs’ niet op te boksen was tegen ‘de veel grotere macht en invloed’ van haar ex-man: ‘Ik ben nog meer teleurgesteld door wat dit vonnis betekent voor andere vrouwen. Het is een tegenslag.’

En toch zullen er veel mannen zijn die zich met hun soortgenoot zullen identificeren. Zoals miljoenen Russen zich nog steeds met hun leider kunnen vereenzelvigen. Het gaat me natuurlijk niet om een vergelijking tussen een acteur met afwijkend gedrag en een bloeddorstige potentaat. Maar om het mechanisme dat iedere rationele redenering opzijschuift om de ongemakkelijke realiteit niet onder ogen te willen zien. Bijna honderd dagen geleden, de oorlog in Oekraïne was net begonnen, schreef ik in mijn naïviteit een denkbeeldige open brief gericht aan het ‘dappere en trotse’ Russische volk: ‘Sta dan eindelijk op, volk van Rusland!’. Ik zag al honderdduizenden de straten van Moskou vullen met hun protest. Ik was ervan overtuigd dat alleen een massale opstand van binnen de oorlog kon doen stoppen. Maar na een dapper begin is het protest verstomd.

Honderd dagen later ziet een grote meerderheid van de Russen nog steeds in Vladimir Poetin de man die hun het best tegen de vijandigheid van het decadente Westen kan beschermen. Geen enkel rationeel argument lijkt bij machte de meegaandheid van het Russische volk te kunnen doorbreken. Gisteren las ik in de Volkskrant hoe onderzoekers in Kiev die honderd dagen oorlog in kaart hadden gebracht. Alleen al hun evaluatie van de materiële vernietigingen en beschadigingen die het leger van Poetin in hun land heeft veroorzaakt, is duizelingwekkend: 227 fabrieken, 643 ziekenhuizen en zorginstellingen, 1123 scholen, 24.000 kilometer aan wegen, 621 kinderdagverblijven, 192 culturele gebouwen, 104.000 auto’s, 295 bruggen en 115 kerken en andere religieuze gebouwen. De verantwoordelijkheid voor deze barbaarse verwoestingen is niet meer op het conto van een man alleen te schrijven maar van de gehele natie die hij leidt.

Drie keer per week werpt columnist Sylvain Ephimenco zijn blik op de actualiteit. Lees zijn columns hier terug.