Het liefdesideaal dat Valentijnsdag in stand houdt, vormt een obstakel voor wensmoeders. Cultuurwetenschapper en kinderwenscoach Evelien de Jong weet er alles van. Wachtend op haar prins op het witte paard zette ze haar kinderwens in de ijskast.
Valentijnsdag viert de romantische liefde en juist die liefde vormt een obstakel voor wensmoeders. Komt een kind niet vanzelf als bekroning op de liefde, dan worstelen veel vrouwen met het loskoppelen van de kinderwens en het ideaalplaatje. Veel wensmoeders gaan die vragen uit de weg, met grote persoonlijke en maatschappelijke kosten tot gevolg.
Zowel professioneel als persoonlijk heb ik ervaren hoe funest Valentijnsdag kan zijn voor een kinderwens. Als ‘beslishulp’ bij kinderwens voerde ik honderden gesprekken met vrouwen (halverwege dertig, begin veertig). Steevast vormde de romantische liefde het grootste obstakel voor het moederschap. Wensmoeders zonder willige partner noemen het loslaten van dat ideaal de allerzwaarste opgave van hun traject.
Zelf stelde ik op mijn 36ste de kinderwens uit, in afwachting van mijn valentijn, de prins op het witte paard. Een studievriend benoemde m’n situatie adequaat: “In de oliebusiness noemen we jou distressed cargo. Een schip zonder haven, dat klauwen met geld kost en iedere minuut in waarde daalt. Elke dag langer op zee maakt de situatie penibeler.”
Valentijnsliefde is magisch, rode rozen en passie
Valentijnsdag frustreert de kinderwens op drie manieren. Allereerst viert valentijn de Ware Liefde, waardoor we onrealistische verwachtingen hebben van onze partner. De romantische liefde kent één partner, die al onze zorgen wegneemt, voor altijd. Iedere Valentijnsdag overlaadt deze Ware ons opnieuw met cadeaus.
Het tweede probleem van Valentijnsdag? Het viert utopische, vanzelfsprekende liefde. Valentijnsliefde is magisch, rode rozen en passie. Terwijl onze verwachtingen van ouderschap bestaan uit: gebroken nachten, financiële stress en dagelijkse sleur. Ouderschap vereist toewijding, liefde waar men continue aan werkt. Die twee ideeën van liefde stroken niet met elkaar.
Het grootse probleem van Valentijnsdag is de tirannie van het romantische ideaal. Na oud en nieuw is dit de meest gevierde feestdag op aarde. De romantische liefde heeft religie vervangen. Het vinden van de Ware is geen bijzaak, maar de kern van ons leven. Vrouwen die gezien hun leeftijd snel werk moeten maken van hun kinderwens, zitten klem. Het verdienmodel van Valentijnsdag duwt dames de datingmarkt op. Distressed cargo.
Wachten op de Ware, tot hij komt of het moment dat hij wel wil. Eicellen invriezen om toch kans te maken op het ideaalplaatje. Valentijnsdag lijkt onschuldig, maar dat ideaal is een wankele basis voor gezinsgeluk.
Zelf leerde ik van mijn psycholoog werken aan liefde. Mijn summum van romantiek? Mijn lief: “Oké, ik wil een kind met je. Maar alleen omdat ik denk dat als het misgaat, we nog goed met elkaar overweg kunnen.”
Lees ook:
Wie of wat bepaalt eigenlijk wanneer ik moeder wil worden?
Bij het uitpluizen van haar kinderwens loopt redacteur Rianne Oosterom tegen een probleem aan: hoe maak je een autonome keuze, als er van alle kanten sociale conventies aan je trekken?
