Tegen racisme strijden doen we met zijn drieën; ik, jij en wij samen

Vandaag exact een maand geleden is George Floyd op gruwelijke wijze door een politieagent in de VS vermoord. Terugblikkend op zijn dood vraag ik mijzelf af wat ik had gedaan als ik getuige was geweest. Wat had ik in die acht minuten en zesenveertig seconden gedaan voor hij zijn laatste adem uitblies? Had ik mijn leven geofferd om het zijne te redden? Had ik gefilmd of erover geschreven in mijn column voor deze krant? Waarschijnlijk niet het eerste, maar in ieder geval wel het laatste.

Lang geleden op mijn vierde verjaardag vroeg mijn oom mij: “Wat wil je worden als je later groot bent?” Ik antwoordde stellig dat ik mensen beter wilde maken. Mijn oom was dokter, mijn grote voorbeeld en ik wilde net als hij zijn. Die medische dokter ben ik nooit geworden, maar op een andere manier probeer ik wel het leven van andere mensen beter te maken. Als denker die antwoorden probeert te vinden op levensvraagstukken.

Uiteindelijk schrijven we allebei recepten voor het verbeteren van het menselijk welzijn. Ik door het schrijven van boeken en columns en door het trainen van vluchtelingen. Om hun te leren dat ze naast hun intrinsieke kracht om te overleven, hun doorzettingsvermogen om woestijnen en oceanen over te steken, zelf tools in handen hebben om een Nederlands diploma te halen en een netwerk op te bouwen.

Mijn oom stelde dezelfde vraag aan mijn oudere broer. Hij gaf aan dat hij graag soldaat wilde worden. Een andere oom van ons was officier in het leger en klaarblijkelijk was dit zijn idool. Mijn broer volgde zijn kinderdroom en werd soldaat. En zo ontstond er een differentiatie in rollen tussen mijn broer en mij. Ik werd de denker en hij de voetsoldaat.

Voor een overwinning heb je een derde bondgenoot nodig

In ons ouderlijk huis bleken we beiden belangrijke pionnen te zijn om vijanden te weren. Ik met mijn strategische denkkracht en hij met zijn krachtige lichaam. Terwijl mijn broer geen gevaar kende, was ik in staat om hem te waarschuwen voor de naderende storm. Op deze manier vulden we elkaar goed aan. Gedurende de burgeroorlog was hij degene die, met gevaar voor eigen leven, voor onze veiligheid vocht. Zelfs op het moment dat de burgeroorlog steeds bloediger werd bleef hij vechten. Ik, de denker, vluchtte naar Europa om veilig een nieuw leven te starten. Een nieuw leven dat mogelijk is gemaakt door de fijne mensen die ik in Nederland trof.

In elke strijd is zowel de denker als de voetsoldaat nodig. Echter, voor de overwinning heb je ook een bondgenoot nodig om een drie-eenheid te kunnen smeden. Dit zie je nu heel duidelijk terug in de antiracisme- protesten. Vooral de rol van ‘de witte bondgenoot’ die op een heel duidelijke en concrete manier over racisme en onrecht spreekt, maakt wereldwijd het verschil. Het is de tijd dat meer ‘witte’ mensen zichzelf identificeren als progressieven en liberalen en hun eigen lichaam op het spel zetten om ‘zwarte’ lichamen te beschermen.

Als zwarte omstander bij de aanhouding van George Floyd had ik waarschijnlijk niet anders gedaan dan filmen en erover schrijven. Bang om vermoord te worden. Mijn broer, de voetsoldaat, had zijn leven op het spel gezet en waarschijnlijk een kogel in zijn borst gekregen. In deze scène had de witte bondgenoot zijn/haar witte privileges kunnen gebruiken om de barricade rond de politie te doorbreken. Hij/zij had hoogstwaarschijnlijk de agent zover gekregen om zijn knie van Floyds nek te halen. En met ons drieën hadden we het leven van Floyd gered en erover geschreven om anderen in soortgelijke situaties te helpen.

Tegen racisme strijden doen we met zijn drieën; ik, jij en wij samen.

Babah Tarawally is schrijver, columnist en programmamaker. Voor Trouw schrijft hij om de week over (verborgen) discriminatie en racisme, maar vooral over manieren om elkaar op dit thema te kunnen verstaan. Lees ze hier terug.