Het WK volgens HH
Sport en politiek zijn niet altijd te scheiden, vaak ook wel
De Egyptische aanvaller Salah is met de Tsjetsjeense leider Kadirov op de foto gegaan, en de Turkse Duitsers Özil en Gündogan poseerden met de Turkse president Erdogan. Als Robbie Williams vanmiddag op het feestje van Poetin heeft gezongen (de Russische president in diens beleving misschien wel heeft toegezongen), kunnen we gaan voetballen.
Nee, sport en politiek zijn niet altijd te scheiden, vaak ook wel, en veelal kan er maar beter niet al te verontwaardigd dan wel opgewonden over worden gedaan. Het is al vreemd, vinden wij, dat Egypte in Tsjetsjenië traint, maar ja, de heerser daar is een moslim, dan kan zoiets gebeuren.
Ja, hem worden nogal wat moorden en verdwijningen in de Kaukasus toegeschreven. Daar ga je niet mee op de foto, nee. Wat de voetballer Salah ervan heeft geweten of gevonden, weten we niet. Het leert dat iemand die aardig tegen een bal kan trappen, maar beter niet te gauw tot een rolmodel voor zijn geloofsgenoten en hun wereld moet worden gemaakt, wat met Salah alweer is gebeurd. Laat die altijd gescheiden blijven, geloof en sport.
Maar verder? Deze voetballers zijn niet de slimsten, misschien. De vicepresident van de Duitse Bondsdag zei relativerend dat aan voetballers geen hogere eisen gesteld mogen worden dan aan de regering, die wapens verhandelt met Turkije en zich onderhoudt met de Hongaarse premier Orban, ook geen lekkertje. Of sterker, dat is erger, vond ze.
Ja, Rusland, daar is ook veel van te zeggen - of misschien zo veel toch ook weer niet. Ik luister naar Derk Sauer, lees Pieter Waterdrinker en neem van ze aan dat die samenleving - als daarvan in zo'n immens land al kan worden gesproken - voor ons niet te begrijpen is.
Van onze standaard van het goede, waarmee we dat wel willen of denken te kunnen, is ook best wel wat te zeggen, steeds meer eigenlijk. Potsierlijk vind ik gauw het journalistieke geluid dat het juist goed is om naar omstreden landen te gaan, om op te tekenen hoe het is, om het kwaad - volgens onze standaard - vast te leggen. Ook dat denken we te kunnen, in een weekje of wat.
Afgelopen zondag wijdde 'Andere Tijden Sport' een mooie aflevering aan het WK 1978 in Argentinië, het toernooi van de toenmalige dictatuur daar, na een militaire coup. Arie Haan en Ernie Brandts gingen terug met de vraag of ze daar überhaupt hadden kunnen winnen. Het was een zuivere wedstrijd, concludeerden ze over de finale. De Argentijnen maakten goede doelpunten.
"Wij luisterden naar Menotti", zei de Argentijnse sterspeler Kempes. Hij was hun coach, bedoelde hij, en hij was geen militair. Onder vele waarheden was dat er toen natuurlijk ook één.
Nederland stemde gisteren tevergeefs voor Marokko als gastland voor het WK 2026, een land waarin de mensenrechten nu ook niet direct gewaarborgd zijn.
We gaan voetballen. Naar wie Salah en de Russen ook luisteren, naar hun coach, naar Kadirov of naar Poetin, wereldkampioen worden ze niet. En de Duitsers, denk ik, toch ook niet.
Lees ook: Poetins trouwste bondgenoot wordt een beetje lastig
Nergens wordt zo hard geklapt voor Poetin als in Tsjetsjenië, een deelrepubliek in de noordelijke Kaukasus. Ramzan Kadirov, sterke man en zetbaas van Poetin, heeft rust gebracht in Tsjetsjenië, maar het uiten van kritiek blijft gevaarlijk. Kadirov heeft een keur aan tactieken om af te rekenen met tegenstanders, variërend van het elektrocuteren van mensen tot het laten afranselen van opponenten door zijn veiligheidsdiensten.
