Rechtvaardigheid is voor deze dominees belangrijker dan scheiding tussen kerk en staat

Wat kan het betekenen dat meer dan 750 voorgangers al gedurende meer dan 1400 uur een kerkdienst gaande houden, die direct verband houdt met het beleid van onze regering? En waarom is daar zoveel internationale belangstelling voor? Predikanten zijn geen gele-hesjesdragers. Predikanten respecteren de scheiding tussen kerk en staat, ze eerbiedigen de wet- en regelgeving van de overheid. Altijd. Bijna altijd.
Maar nu voelen al meer dan 750 voorgangers zich gedwongen om hun kernboodschap over de scheidslijn tussen kerk en staat heen uit te dragen. Misschien is die boodschap nog niet helder genoeg geformuleerd, misschien moet het nog een keer worden toegelicht.
De korte samenvatting is deze: de wet- en regelgeving omtrent asielzoekers is onrechtvaardig.

In de ‘Regeling langdurig verblijvende kinderen’ staat een onaanvaardbare inconsistentie: om in aanmerking te komen voor het kinderpardon moet het betreffende kind meegewerkt hebben aan de eigen terugkeer. Dus tot en met het moment dat het kind in het vliegtuig zit op weg naar het land waar de ouders vandaan komen, mag het kind niet aangeven liever in Nederland te blijven. De aanvraag om voor het kinderpardon in aanmerking te komen, is dan al jaren geleden ingediend. De IND wéét dat het kind in Nederland wil blijven, het kind werkt mee, verlaat Nederland, en komt dan pas in aanmerking voor het kinderpardon. Dominees zijn exegeten, en lopen vast op zo’n stuk regelgeving. Vandaar onze inzet en betrokkenheid.

Maar er is meer. Pas als de procedures die de ouders gestart hebben ten einde zijn, heeft het voor het kind zin om een beroep te doen op het kinderpardon. Maar daar zijn soms wel tien jaren mee gemoeid. Dat de ouders op het eind ‘nee’ op het rekest konden krijgen, wisten ze van tevoren. Maar dat de kinderen van onze overheid tien jaar lang in Nederland mogen verblijven, naar school mogen gaan en mogen, ja moeten inburgeren in onze maatschappij, maakt ook onderdeel uit van dit geheel. En die kinderen krijgen na die tien jaar dus de rekening gepresenteerd voor iets waar ze op geen enkele manier bij betrokken zijn. Kinderen worden buiten hun wil en zonder hun schuld willens en wetens door de overheid met zwaar traumatische ervaringen geconfronteerd, en dat is onaanvaardbaar. Althans in de ogen van honderden kerkelijke voorgangers. Kinderen kun je niet straffen voor een door de ouders ongewenste uitkomst van een procedure.

Ondeugdelijk

De kinderpardonregeling is ook om andere redenen een vorm van onrecht. Slechts 5 à 10 procent van de aanvragen wordt gehonoreerd. Als een docent een proefwerk maakt, waarvan hij weet dat slechts 5 procent van de klas een voldoende kan halen, is het een onrechtvaardig proefwerk.

De regeling wordt voorts zo weinig toegepast om te voorkomen dat de ouders in Nederland mogen blijven. De kinderen zijn dus niet alleen de dupe van ellenlange procedures; ze worden ook nog eens gebruikt als laatste middel om de ouders het land uit te krijgen. Daarmee krijgen kinderen een functie binnen het vreemdelingenbeleid, en dat is op zich al onaanvaardbaar.
De staatssecretaris hoeft niet eens van zijn discretionaire bevoegdheid gebruik te maken om te doen wat nodig is. Met een beroep op de ondeugdelijkheid van de regelgeving en vooruitlopend op nieuwe regels kan hij die rechtvaardigheid tonen waar die meer dan 750 voorgangers zich al meer dan duizend uur sterk voor maken.

Dit artikel is in briefvorm aan staatssecretaris Harbers toegezonden, ondertekend door 55 andere predikanten, pastores en sympathisanten.

Lees ook: Al 1400 uur duurt de kerkasiel-viering.

In de Haagse Bethelkapel wordt al meer dan 1400 uur een kerkdienst gehouden om te voorkomen dat het Armeense gezin Tamrazyan wordt uitgezet.