Nog even en je huppelt het hele jaar door in je nakende niksie door voormalige wintersportgebieden

De NRC wijdde onlangs haar complete economiekatern aan de kledingindustrie, een van de meest vervuilende sectoren ter wereld. Verhelderend en deprimerend om te beseffen wat er nodig is voor alleen al de productie van één spijkerbroek – en met de productie is het verhaal nog niet klaar, want eenmaal aangeschaft door de consument ondergaat een kledingstuk nog meer uitstootveroorzakende behandelingen: wassen, drogen, strijken, stomen.

Hoopgevend is dan weer wel dat de kledingbranche druk bezig bezig lijkt te zijn met het zoeken naar duurzamere productiemethoden. Ook onderzoekt men wat er ná aankoop anders kan. Afvalbergen van textiel bedekken de aardkorst – kan dat wat minder? Zijn mensen te verleiden om hun kleding wat vaker te laten repareren in plaats van weg te gooien? Of wat vaker tweedehands te kopen?

Gewoon geen kleding meer dragen

Eén buitengewoon voor de hand liggende oplossing ben ik in al die pagina’s niet tegengekomen: gewoon helemaal geen kleding meer dragen. Op die briljante ingeving kwam ik afgelopen weekend bij het lezen van bijlage de Verdieping van deze krant: een smakelijke reportage over nudistenresort SunEden in Zuid-Afrika, waar je op safari kunt. Lekker in de blote bips tussen de blesbokken door banjeren – wie wil dat nu niet? Eén met de natuur!

Jammer alleen dat je vanuit Europa een flinke vliegreis moet maken om in Zuid-Afrika te komen. Het ‘beroemde’ ­Belgische influencerduo Nick de Corte en Lins Van Wambeke vliegt zelfs de hele ­wereld rond om zichzelf naakt op de selfie te zetten.

Gelukkig zal het niet lang duren voor ­Europese nudisten gewoon thuis kunnen recreëren. Het grote voordeel van global warming: nog even en je huppelt probleemloos het hele jaar door in je nakende niksie door voormalige wintersportgebieden, zonder dat je blote voetjes ook maar één keer op een vlok sneeuw landen.

Eindeloze droefenis

Ach, de eindeloze droefenis van die sneeuwloze skipistes die we de laatste weken in het nieuws voorbij zien komen. Ik moest denken aan de film Turist, waarin een Zweeds gezin in een Frans ski-resort op het terras zit te lunchen als er een lawine op hen af dreigt te komen. Paniek alom! Moeder grijpt naar de twee kinderen, vader grijpt naar zijn telefoon en neemt de benen. De rest van de film gaat over de vraag hoe je voortleeft met een man die, als de nood het hoogst is, zijn gezin lafjes in de steek laat.

Misschien zijn wij allemaal wel die vader. Terwijl onze kinderen en kleinkinderen de grootste ramp die de mensheid ooit gekend heeft, op zich af zien komen, grijpen wij onze telefoon en rennen weg voor verantwoordelijkheden die we te moeilijk of te beangstigend vinden.

Tja. Papa wilde nu eenmaal elk seizoen een nieuwe garderobe.