Niet erg geloofwaardig, die hartverwarmende liefdesverklaring van het CDA aan het gezin

Het CDA heeft een nieuwe visie op het gezin ontwikkeld. Het is verkiezingstijd, dan moet je je altijd weer even van je menselijke kant laten zien. Wat dit met de Provinciale Staten of de Waterschappen van doen heeft, ontgaat me, maar deze gang van zaken is volstrekt normaal geworden: campagne voeren op thema’s die irrelevant zijn voor de aanstaande verkiezingen.

Stelt die Gezinsvisie van het CDA inhoudelijk iets voor?

In haar voorwoord bij het betreffende document schrijft Tweede Kamerlid en initiatiefneemster Hilde Palland: ‘Een gezin is voor ons elk verband waar een kind liefdevol kan opgroeien, ongeacht de samenstelling van het gezin’.

Kijk, dat noem ik nou eens een inclusieve visie. We kunnen er flauw over doen, we kunnen het oubollig noemen, maar uiteindelijk is iedere volwassen burger ooit kind geweest, en onze samenleving kan alleen voortbestaan als er ook nieuwe kinderen bij komen. Het komt de samenleving ten goede als die kinderen onder gunstige omstandigheden opgroeien.

Eigen gezinnen eerst

Toch is het lastig enig geloof te hechten aan deze liefdesverklaring van het CDA aan het gezin. De afgelopen twintig jaar is er welgeteld één kabinet geweest waarin het CDA niet meeregeerde (Rutte II). Het is niet onredelijk om de partij minstens ten dele verantwoordelijk te houden voor de vele crises waar ons land al jaren mee kampt. Neem alleen de toeslagenaffaire, die tot een uitbarsting kwam onder een kabinet waarin het CDA zetelde. Dat kabinet viel, maar de partijen die er deel van uitmaakten, vormden doodleuk een nieuwe regering. En die nieuwe regering heeft het puin van de toeslagenaffaire nog altijd niet opgeruimd. Het zijn gezinnen die daaronder lijden: het ging immers om kinderopvangtoeslag.

En waar was de warmbloedige gezinsvisie van het CDA toen kabinet-Rutte IV voorstelde te bezuinigen op de jeugdzorg, ja, zelfs durfde te overwegen van kwetsbare gezinnen die jeugdzorg nodig hebben, een eigen bijdrage te vragen? Waar was dat hartverwarmende familiegevoel van het CDA toen het kabinet, tegen verschillende wetten en internationale verdragen in, probeerde de regeling rond gezinshereniging voor asielzoekers op te schorten? Is het enige waardevolle gezin een Nederlands gezin? Je zou het bijna denken, zeker als je de woorden van CDA-leider Wopke Hoekstra memoreert over het plaatsen van hekken rondom Europa. Eigen gezinnen eerst.

De afstand tussen wat de christendemocraten prediken in hun Gezinsvisie en de praktijk van het beleid waarvoor zij hebben getekend, is exemplarisch voor deze tijd. Geloofwaardigheid is afgeschaft. Hoe kan het dat een professionele partij als het CDA niet inziet dat die afstand zelfs hun laatste greintje betrouwbaarheid ondermijnt? Is het onkunde? Domheid?

Misschien is het erger. Misschien is het gewoon botte schaamteloosheid en dedain voor de kiezer.