Naomi Smits gaat met zwangerschapsverlof. Loslaten kost haar enige moeite

Ik troost Ava en ik beloof dat we elkaar volgend jaar nog zullen zien. "Maar hoe dan? Jij bent er weer na het vuurwerk." Daar heeft ze een punt. Ik ga bijna met verlof en pas in het nieuwe jaar kom ik terug. "Weet je wat?" opper ik, "Als de baby er is, zal ik jullie in groep 4 komen opzoeken!" Dat vindt Ava een briljant plan.

Mijn verlof start toevallig tegelijk met de zomervakantie en die spreekwoordelijke laatste loodjes wegen momenteel heel erg zwaar. Niet alleen omdat ik extra gewicht meezeul, maar ook omdat het bloedheet is, de kinderen aan vakantie toe zijn (lees: veel verdrietjes en korte lontjes) en mijn to-dolijst ongelooflijk lang is. Ik wil het jaar goed afronden en de boel met een gerust hart achterlaten. Kwestie van afsluiten en loslaten.

Makkelijker gezegd dan gedaan. Kan ik school wel loslaten? Stiekem ben ik benieuwd hoe het gaat tijdens mijn afwezigheid en hoe het zal zijn als ik terugkom. Wanneer ik erover spreek met collega's (juffen én moeders) uit het hele land, blijkt dat de meesten - ondanks het vertrouwen in de vervanger - dat loslaten erg lastig vonden. Komt het door de verantwoordelijkheid die je hebt als leerkracht? Ben je bang dat je dingen mist? Of is het de aard van het beestje? De een checkte haar schoolmail tijdens haar verlof, een ander hielp nog met rapporten. Ook het overdragen van de klas was voor velen een dingetje.

Maar allemaal zijn ze het erover eens; zodra die kleine pretletter er is en je heerlijk in je babybubbel zit, verdwijnt school écht naar de achtergrond. Optimaal genieten dus, want - wordt mij op het hart gedrukt - je terugkomst is weer een heel ander verhaal.

Zelfredzaamheid

Loslaten dus. Net als al die juffen uiteindelijk hebben gedaan. De toko draait immers toch wel door. Werk is maar werk. Hoeveel hart voor de zaak je ook hebt. Hoe mooi het onderwijs ook is.

Zo ook het afgelopen jaar. Wat hebben we weer veel beleefd en geleerd in groep 3: van het juffenfeest en kasteel-bezoeken tot proeverijen en poeplessen. Van boekbesprekingen en schoolreis tot geldprojecten en fantaseren over als je later groot bent. Ik blik terug op de groter wordende zelfredzaamheid van mijn derdegroepers en natuurlijk het delen van mijn blijde nieuws. Het was in één woord geweldig.

"Juf? Beloof je écht dat je volgend jaar langskomt met de baby?" Ava pakt mijn hand stevig vast en kijkt me doordringend aan. "Ik beloof het", zeg ik. Zichtbaar opgelucht laat Ava los.

Nog één week en dan laat ook ik los. Tot volgend jaar!

Vanwege haar zwangerschapsverlof wordt Naomi Smits na de zomer vervangen door Asis Aynan, docent aan de Hogeschool van Amsterdam en schrijver. Smits is na de kerstvakantie terug.

Naomi Smits is docent in het basisonderwijs. Voor Trouw schrijft ze over het wel en wee van haar groep 3. Lees hier meer van haar columns.