Naar de supermarkt

Wie mij een beetje kent, weet dat ik niet graag in het winkelcentrum in mijn dorp kom, vanwege de achtergrondmuziek die uit de speakers sijpelt, de kassameisjes bij de supermarkt die soms aardig zijn en soms bits (ik denk altijd dat het aan mij ligt) en de kletspraatjes die mensen met me willen aanknopen. Gelukkig laat ik mijn boodschappen sinds kort bezorgen door vrolijke jongens en meisjes in elektrisch aangedreven playmobilvrachtwagentjes, dus dat scheelt, maar brood koop ik bij de bakker en het brood was op, dus in de benen.

Eerst sigaretten halen, ik ben al tien jaar gestopt, het was voor iemand anders. Zal ik zeggen: “Een pakje sigaretten, niet voor mezelf”, dacht ik, maar nee, dat klinkt raar. Midden in de winkel stond een oudere vrouw te dralen. “Staat u in de rij?” vroeg ik. “Nee, maar ik heb deze ansichtkaart uitgekozen, ik wil in de rekken buiten kijken voor andere kaarten, maar kan ik deze mee naar buiten nemen, dat ze niet denken dat ik steel?” Ik stelde haar gerust: “Ja hoor, mevrouw, ik ben getuige.” Zij de deur uit met die kaart, kwam ze dus niet meer terug. Ik ben nog naar buiten gelopen, nergens meer te bekennen!

Wat raar dat ik zo hard lachte, ik stond voor paal

Hier moest ik van bijkomen, helaas was ik al aan de beurt. “Een lange Marlboro Light, alstublieft”, zei ik. “Een kleintje?” vroeg de verkoper. Wat een rare wedervraag, hoezo een kleintje? Staccato herhaalde ik mijn bestelling: “Eén. Pak-je. Lan-ge. Marl-bo-ro. Light!” Nu kreeg ik wat ik wilde, maar hing er wel een donderwolk boven het hoofd van de verkoper.

Voor de ingang van de supermarkt zaten jongeren in hoodies energiedrankjes weg te tikken, al keken ze er niet minder sloom door uit de ogen. Er liep een vrouw die ik altijd tegenkom als ik de hond uitlaat, ze zei iets wat ik niet verstond, het klonk als: “Dit was best een bierding en een pond eten in het stap!” Ik wilde vriendelijk lachen, maar emoties doseren vind ik moeilijk, het kwam er veel te hard uit: “Hahahaha!” Pas toen begreep ik wat ze had gezegd: “Ik kwam net je vriendin en je hond tegen in het park.”

Wat raar dat ik zo hard ging lachen, ik stond voor paal, brood halen ging niet meer. Buiten pulkte ik net niet het pakje peuken open om er na tien jaar onthouding maar weer eens eentje op te steken.

Schrijver en dichter Erik Jan Harmens over de prikkels die het druk maken in zijn hoofd. Lees zijn columns hier terug.