Misschien moet je stoppen met heroïsche verhalen vertellen over die keer dat je ging matten

Lang geleden, toen ik nog een puber met puistjes was, ging ik weleens stappen op het Lieve Vrouweplein in Amersfoort. Behalve de onhandige combinatie van harde muziek en onverstaanbare kroeg­gesprekjes herinner ik me vooral de onveiligheid. Op het plein waren vrijwel elke uitgaansavond vechtpartijen. Fietsend naar huis vermeed ik de blikken van ruziezoekende dronkaards, en veilig in mijn bedje verbaasde ik me – waarom was deze grimmigheid zo normaal?

Lezend over de trieste dood van Carlo Heuvelman dringt die gedachte zich weer aan me op. Het overlijden van Heuvelman, doodgetrapt door een groep Gooise jongens op de boulevard van El Arenal op Mallorca, was natuurlijk allesbehalve normaal. Zijn dood was van een schokkende brutaliteit. Maar geweld in het uitgaansleven is zo normaal als water in de zee.

Precieze cijfers zijn er niet, maar ­ieder feestbeest heeft een vechtpartij meegemaakt – en velen hebben weleens meegeknokt. Volgens onderzoek van het Trimbos-instituut is er bijna altijd drank in het spel, en geregeld drugs. Hoe ver heen de belagers van Heuvelman waren, zal de rechtszaak uitwijzen, maar het ­algemene beeld is helder: feestgangers, horecaondernemers en drugsdealers hebben een wereld gecreëerd waarin mensen naar hartelust hun verstand verdoven.

Het uitgaans­leven is een casino waar je gokt met je hersenen. Voor de meeste mensen pakt die gok goed uit. Maar genoeg feestbeesten, vooral jongens met veel testosteron in hun bloed, veranderen in twistzieke monsters die bij de minste provocatie op de vuist gaan.

De verontwaardiging over het lot van Heuvelman is begrijpelijk, maar ook een beetje hypocriet. Al die feestbeesten en horecaondernemers die nu zo geschokt zijn, houden zelf een extreem risicovolle bussiness in stand, die wel uit de hand moet ­lopen. Het is een kwestie van tijd totdat er weer een zwaargewonde of een dode valt.

Dat is natuurlijk geen fijne ­gedachte. Het is prettiger om te denken dat je zelf nooit een ander te lijf zou gaan, hoe bezopen je ook bent. Het voelt beter om vol verontwaardiging te eisen dat de belagers van Carlo Heuvelman zo zwaar mogelijk gestraft worden. Zij kozen immers uit vrije wil voor zijn dood.

Zij doken op uit de duisternis en vlogen hem aan. Maar zo simpel is het niet. Onze keuzes worden gestuurd door onze omstandigheden. En de omstandigheden van het uitgaansleven zijn onverantwoord, zelfs gevaarzettend.

Dus als je iets aan uitgaansgeweld wil doen, verbeter dan die omstandigheden. Ga na wat je zelf bijdraagt aan een ongezonde uitgaanscultuur. Misschien drink je te veel. Misschien laat je je puberzoons risico’s nemen die ze helemaal niet aankunnen. Misschien moet je stoppen met het vertellen van heroïsche verhalen over die ene keer dat je ging matten.

De riskante omstandigheden pleiten de Gooise jongens natuurlijk niet vrij. Het is essentieel om ze te berechten en het leed van de nabestaanden te erkennen. Maar daarmee mag de kous niet af zijn. We moeten het uitgaansleven zelf ter verantwoording roepen.

Filosoof en schrijver Jurriën Hamer valt deze zomer in als columnist. Eerdere columns van hem vindt u hier.