Mijn collega-schrijvers hamsteren boeken, ik hamster bloemen en planten

Het balkon van ons ouderlijk huis werd als opslag gebruikt. Samenkomen deden we er niet. Op het balkon plaatsnemen betekende privacy prijsgeven en dat was taboe. Ik vergaapte me dan ook aan families die halfnaakt het balkon tot vakantiegebied verklaarden. Voor de Nederlander is het balkon de hoogste staat van vrijheid in gebondenheid, gebondenheid aan huis welteverstaan.

Bij het zoeken naar een huis ontdekte ik dat de ligging van het balkon er altijd expliciet bij stond vermeld. Een op het zuidwesten gelegen balkon zou ideaal zijn, vanaf de middag veel zon, als de ergste hitte voorbij is. Ideaal voor mens en plant. Een balkon op het noorden, zo weten de kenners, is een doodlopende straat. Dat laatste kan ik weten want mijn vorige huis had een balkon op het noorden. Het balkon was een dwergstaat ingesloten door bergen die diepe schaduwen wierpen, de moeite van het bezoeken niet waard. Ik kwam er nooit.

Ik investeer graag in de groene vingers van mijn vrouw

Hoe anders is dat nu in het nieuwe huis. Balkon op het zuidwesten, jaja! Mijn vrouw heeft groene vingers, en ik investeer graag in die groene vingers. Op vrijdagmiddag vind ik mezelf terug in het tuincentrum van een bouwmarkt. Het bedrijf is al helemaal ingericht op de anderhalvemetereconomie. Karretje verplicht, niet meer dan een persoon en bij de kassa’s zijn vakken van anderhalve meter afgeplakt om de nodige afstand te bewaren. De rijkdom van de bloemen- en plantenafdeling overweldigt me. Ik ben er niet weg te slaan.

Nederland is de grootste exporteur van planten in de wereld. Ik zou alles wel willen meenemen. Vooral de bloemen die vlinders aantrekken. De violette kleur van de dahlia boort diep in me, ik sla de XXL-variant in. Mijn collega-schrijvers hamsteren boeken, ik hamster bloemen en planten. Thuis merkt mijn vrouw op dat de planten slapjes beginnen te staan. Onderzoek levert op dat we ze hebben blootgesteld aan de intense zon. Snel zoeken naar een plek voor indirect zonlicht.

De hautaine paradijsvogel, de weelderige Philodendron xanadu, de schaduwrijke tabaksplant en de spannende olifantsoor – over hun aanwezigheid hangt de gigantische Monstera deliciosa als een hoedende wachter.

Ook gekocht is een handige plantenvernevelaar. Met mijn dochter gaan we langs de planten om een fijne ­nevelregen te brengen. Van planten mag je heel dichtbij komen. De zorg voor planten kan als metafoor dienen voor de zorg voor mensen.

Anderhalve meter betrachten wordt de hoogste vorm van zorgzaamheid

Komen we te dichtbij met onze aandacht, dan sterven ze door overvoeding. Houden we te veel afstand, dan drogen ze uit. Anderhalve meter betrachten wordt de hoogste vorm van zorgzaamheid. Ik begin erachter te komen waarom ik in het begin de planten vreesde. Niet omdat ze zoveel aandacht opeisten. Ik vreesde ze omdat ik bang was dat ik ze niet genoeg liefde kon geven.

Ik vreesde voor de confrontatie ze niet waard te zijn. Want planten spiegelen ons verlangen naar liefde en ons potentieel om liefde in zorg om te kunnen zetten. Maar ze verplichten ons ook die zorg om te zetten in ­gestructureerde aandacht, wil een plant overleven dan moet je haar continu bijstaan. Je moet er zijn. Voor mijn geestesoog schieten de honderden coronapatiënten voorbij die op de ic’s liggen. Kasplantjes.

Ik bouw thuis een nieuwe samenleving op, zo voelt het, waarin planten ons levensritme beginnen te reguleren. Optimisme komt druppelsgewijs. Mijn vrouw schrikt verheugd op als ze de paprikazaadjes in het bakje ziet ontkiemen. De glimlach op haar gezicht is ook een vorm van indirect zonlicht.

Abdelkader Benali (1975) is schrijver. In 1996 debuteerde hij met ‘Bruiloft aan zee’, in 2003 won hij de Libris Literatuur Prijs voor zijn roman ‘De langverwachte’. Om de week schrijft hij voor Trouw een column. Lees ze hier terug.