Mark Harbers, strijk gewoon met je hand over het hart

Terug naar het land waar ze niet opgroeiden, waar ze de taal niet van spreken. Hun leven in Nederland stond in het teken van asielprocedures, vele verhuizingen en meer dan tien scholen.

De hoop lijkt vervlogen voor de Armeense kinderen hier verder op te groeien, te studeren, een leven op te bouwen. Zonder hun moeder weliswaar, en daar wringt het. Niemand weet wat haar bewoog, maar deze vrouw ging de asielprocedure in met onwaarheden over het land van herkomst en hun nationaliteit. Ook verstopte ze de kinderen voor de autoriteiten toen haar eigen uitzetting naderde. Ze lijdt volgens deskundigen waarschijnlijk aan posttraumatische stress en men vraagt zich af of zij in staat is Lili en Howick in Armenië goed te verzorgen. De kinderen komen mogelijk in een kindertehuis.

Lili en Howick geven het Nederlandse asielsysteem een gezicht, net als eerder de tieners Mauro en Sahar. De regels zijn gevolgd, alle beroepsmogelijkheden uitgeput, en de tegenwerking van de moeder lijkt de kinderen nu op te breken. Juist hereniging met de ouders, het niet willen scheiden van ouder en kind, was vaak een reden voor de minister om zijn ‘genade-oordeel’ uit te spreken en iemand alsnog te laten blijven.

Genade-oordeel

Vanuit dit gezichtspunt is het te begrijpen dat staatssecretaris Mark Harbers deze discretionaire bevoegdheid niet wil toepassen. Dat hij zijn weigering dit te doen omkleedde met de reden dat het oneerlijk zou zijn tegenover mensen met een vergelijkbaar verhaal, is daarentegen een drogreden.

Het is aan de rechters om vergelijkbare verhalen gelijk te behandelen. De beslissingsvrijheid van de minister of staatssecretaris is er om uitzonderingen te maken, menselijkheid te tonen, met de hand over je hart te strijken, ondanks de regels. De ene bewindspersoon deed dit ruimer­­ dan de ander, de ene keek meer naar het persoonlijke drama, de ander of de regels niet onbedoeld kafkaësk uitpakten. Dit weten we omdat verschillende staatssecretarissen achteraf een tipje van de sluier oplichtten over hun werkwijze. Zij hoeven zich niet uitgebreid te verantwoorden, want dan ontstaat jurisprudentie waarop asieladvocaten zich kunnen beroepen. En dat is juist niet de bedoeling van dit genade-oordeel.

Harbers moet zich dus niets gelegen laten liggen aan andere dossiers en alleen kijken naar deze twee kinderen. Valt het hen te verwijten dat hun moeder – getekend door een zwaar leven – de verkeerde beslissingen nam? Wat willen zij zelf? Waar zijn ze geworteld? Dan is de keus niet moeilijk. Strijk gewoon met je hand over het hart.

Het Commentaar is de mening van de krant, verwoord door leden van de hoofdredactie en senior redacteuren. Lees hier meer commentaren.

Lees ook:

Howick en Lili bewijzen: het kinderpardon is er vooral op papier

Eerder dit jaar bleken Howick en Lili geen aanspraak te kunnen maken op het kinderpardon.

Het lukt me niet volledige empathie voor Armina te voelen. Sorry

Vanaf dag één, acht jaar geleden, dat moeder Armina met haar twee kinderen in Nederland aankwam, heeft ze geprobeerd de overheid om de tuin te leiden, schreef Ehpimenco eerder in zijn column. 'Het lukt me niet volledige empathie voor Armina te voelen. Sorry. Wel voor haar kinderen Howick en Lili.'