Kiezen voor één land voelt als de keuze tussen moeder en vader

Het is en blijft een feest voor iedereen waarbij de regenboog verandert in oranje. Het maakt niet uit hoe je eruitziet, van welke sociale klasse of afkomst je bent. We dragen allemaal oranje, luisteren naar live-optredens, dansen en vereren Heineken. Een dag waarop onze handelsgeest welig tiert en onze VOC-mentaliteit opbloeit.

Voor mij is het een feest met een dubbele lading, aangezien op 27 april ook de onafhankelijkheid van mijn geboorteland Sierra Leone wordt gevierd. En de geschiedenis van mijn moederland is allesbehalve feestelijk te noemen, waarbij voor Nederland een prominente rol is weggelegd met betrekking tot het slavernijverleden. En zelfs daarna werd Sierra Leone niet met rust gelaten. Veel westerse landen denken recht op zijn schatten te hebben. Denk aan de diamanten die werden verhandeld voor wapens en als brandstof fungeerden voor de burgeroorlog die tussen 1990 en 2003 plaatsvond. Voor mij de reden om veiligheid te zoeken in het Westen, dat wapens verkocht en in ruil daarvoor vluchtelingen kreeg.

Dit jaar, tijdens de feestelijkheden in Sierra Leone, werd me duidelijk dat mijn moederland niet vraagt om compensatie, maar slechts om het zijn waardigheid terug te geven. Ik houd van beide landen, van beide feesten en vraag aan eenieder of ik loyaal mag zijn aan beide landen. Exclusief kiezen voor Nederland voelt als een loyaliteitsconflict. Het voelt alsof ik moet kiezen tussen mijn moeder en mijn vader. Eenzelfde conflict dat ontstaat bij kinderen van gescheiden ouders en kan leiden tot psychische problemen. Dit is het gevoel dat het mij geeft wanneer mensen of politieke partijen mij willen dwingen mijn loyaliteit te limiteren tot één land. Hoor ik loyaal te zijn aan Nederland of aan Sierra Leone?

Volkslied

Ik ben geboren in Sierra Leone, maar mijn wortels liggen ook in Mali, Guinee, Liberia, Ivoorkust, Gambia, ­Senegal en nog veel meer landen in West-Afrika. In die landen gelden mijn achternaam – Tarawally, of Traore in het Frans – en mijn moedertaal Mandingo als identiteitsbewijs. Daar hoef ik niet loyaal te zijn aan één land, maar aan de gezamenlijke taal die we spreken. Dit is een luxepositie waar veel homogene Nederlanders jaloers op kunnen zijn. En ik begrijp dat dit wordt uitvergroot wanneer ik ook nog eens de Nederlandse identiteit heb en de Nederlandse taal spreek. Wat een bofkont ben ik toch. Maar de jaloezie is onnodig; zelfs apen weten tijdens hun zoektocht naar eten dat ze noten moeten openbreken om bij de vrucht te komen. Veel Nederlanders hebben hun wortels liggen in België, Frankrijk, Spanje en Duitsland. Wellicht zijn ze bang voor hun historische stamboom, waardoor ze de noten niet openbreken. Loyaal zijn aan deze landen is uit den boze voor de gewortelde Nederlander. Waarom, vraag ik me af als multicultureel.

Ach, ik laat op Koningsdag de geschiedenis in de doos van Pandora zitten. En zing als poly-loyalist ons Nederlandse volkslied uit volle borst mee. Trots dat ik ook van Duitsen bloed ben.

Babah Tarawally

Babah Tarawally is schrijver, columnist en programmamaker. Voor Trouw schrijft hij om de week over (verborgen) discriminatie en racisme, maar vooral over manieren om elkaar op dit thema te kunnen verstaan. Lees een interview met Babah Tarawally op trouw.nl/achterdeschermen.