In de sportwereld zie je de samenleving terug

Als aan onze lezers wordt gevraagd voor welke onderwerpen ze belangstelling hebben, scoort sport relatief laag, zo blijkt uit lezersonderzoeken. De oorzaak ligt in het oorspronkelijk christelijk karakter van de krant, die een moeizame relatie onderhield met de sportwereld. Voorgangers vreesden sportverdwazing, een gevaarlijke verslaving die de geestelijke blik naar boven versluierde. En er werd op zondag gespeeld. Op die dag hoorde je ter kerke te gaan.

Later dan andere kranten ging Trouw over op het dagelijks verslaan van topsport. Dat doen we nu al decennia en op hoog niveau. Sportcommentator Mart Smeets had lang een column op onze sportpagina’s en Henk Hoijtink, de voorganger van de huidige chef sport John Graat, werd enige jaren terug zelfs sportjournalist van het jaar.

Toch is die relatie ambivalent gebleven. Dat uit zich bijvoorbeeld in een beperkte bezetting van de sportredactie. Als in het verleden het bezuinigingsspook opdook, was er altijd wel iemand die opmerkte dat we ook zonder eigen sportverslaggeving konden leven, want onze lezers hadden daar minder belangstelling voor. Ik heb me daarover altijd verbaasd. Sport is zo verweven met ons leven en er bestaat zoveel aandacht voor, dat we dit journalistiek niet kunnen negeren. En veel lezers zijn inmiddels sportliefhebbers.

Spiegel van de maatschappij

Je kunt je wel afvragen of ­traditionele sportverslaggeving – het verslaan van wedstrijden – voldoende aansluit bij het profiel van de krant en de belevingswereld van onze lezers. Wedstrijden zijn via radio en televisie vaak al ‘meebeleefd’. En vervolgens in ­allerlei sportprogramma’s uitentreuren besproken.

Sinds anderhalf jaar hebben we onze koers wat sportverslaggeving betreft drastisch gewijzigd. We schrijven meer over de maatschappelijke kant van sport. Zoals de huidige chef sport John Graat zegt: “Ik zie sport als een breed begrip, als een spiegel van onze samenleving. Alles wat in de sport gebeurt zie je terug in de maatschappij en omgekeerd: ­polarisatie, gedrag van mensen, diversiteitsdiscussies, misbruikkwesties, het belang van bewegen.”

In praktische zin zie je nu de sportverslaggevers overal in de krant. John Graat interviewde zondag de Bredase burgemeester Depla over supportersgeweld. Voetballer Siem de Jong (nu bij SC Heerenveen) bekende woensdag aan sportredacteur Kick Hommes zijn zorgen over de klimaatcrisis en wat hij persoonlijk doet aan een duurzamer leven. Donderdag meldde Hommes dat de sportbonden kritiek hebben op de uitbreiding van de coronapas. Sportjournalist Thomas Sijtsma bracht vrijdag het nieuws dat oud-triatleten willen dat het bestuur van de triatlonbond opstapt naar aanleiding van grensoverschrijdend gedrag door de technische staf bij de begeleiding van sporters. Hij bracht eerder de primeur over deze misstanden.

Geen eiland

Bijzonder was eind vorig jaar het interview van John Graat en collega Esther Scholten met minister Van Ark (sport) over de coronacrisis. Scholten berichtte uitgebreid over de misstanden in de turnwereld en woonde debatten hierover bij in de Tweede Kamer. Kick Hommes was de enige sportverslaggever van een landelijke krant die in Tokio de Paralympics volgde. Waar zijn voorganger ­jarenlang een gewaardeerde ­column over voetbal had, schrijft John Graat in zijn column over sport met een maatschappelijke rand. En dat geldt ook voor ­columniste Marijn de Vries.

In dit perspectief is sportverslaggeving geen eiland meer maar een integraal onderdeel van onze journalistiek. Zo hoort het ook.