Column
Ik keek naar Eurosport en zag geen kille Israëlische soldaten en schreeuwende Palestijnen
Ik keek gisteren naar Eurosport en schrok. Nu geen beelden van kille Israëlische soldaten en schreeuwende Palestijnen om een slachtoffer. Of van een Palestijnse leider die ons doceert dat Joden met hun mentaliteit en hun banken het leed dat hen is aangedaan aan zichzelf te danken hebben.
Nee, alleen maar vrolijkheid, wapperende Israëlische vlagen in het publiek (die nu niet in vlammen opgingen), en keurig aangelegde wegen en straten waarop de renners van de Giro d’Italia 2018 hun eerste rit reden. In Jeruzalem dus.
Hoe dit mogelijk was geweest, was me een raadsel. Je verwacht op z’n minst een hele serie protestacties en boycotten. Een grote Europese wielerkoers laat je toch niet in ‘het hol van de duivel’ starten? Denk aan de woede van de linkse partijen in de Amsterdamse gemeenteraad en de demonstraties daarbuiten, toen vorig jaar burgemeester Van der Laan op het idee kwam om een stedenband met Tel Aviv aan te gaan.
Maar de jongens en meisjes van het actiewezen hadden natuurlijk hun handen vol aan andere ‘grandes causes’ die ze, helaas voor hen, bij de rechter moesten inleveren. Zo werd het donderdag kraker Rogier verboden om op de Dam twee minuten lang herrie te maken.
Positief imago
En gisteren moesten ook de gelegenheidshistorici van het duistere Grauwe Eeuw (Sinterklaas moet dood!) in het stof bijten: Het kinderfeest van TivoliVredenburg (met kinderen verkleed als indiaan en cowboy) is geen verheerlijking van een volkerenmoord, zei de rechtbank. Misschien was er daarom gisteren geen oproep uitgegaan om overal fietsbanden leeg te prikken als protest tegen de start van de Giro in Jeruzalem.
Nu had ik wel mijn twijfels toen ik in mijn eigen dagblad gisteren de kop las: ‘Israël koopt met Giro een positief imago’. In menig huiskamer moet toen de exclamatie hebben geklonken: ‘Die Joden die kopen ook alles wat los en vast zit.’ Maar ik ga er vanuit dat dit een ongelukkige kop was.
Narcostaat
Toen de Giro in 2002 in Groningen startte en in 2010 in Amsterdam, werd er ook niet geschreven dat Nederland een positief imago had gekocht, als narcostaat die aardbevingen veroorzaakt.
Bovendien heeft Israël niets gekocht, want van die 27 miljoen die aan de Italianen betaald werden, waren er maar 7 tot 10 uit de zakken van de regering. Het gros van het geld was een donatie van de Canadese vastgoedmiljardair Sylvan Adams die het land wenste te laten zien zoals hij het kende: niet ‘kwaadaardig’ maar een ‘open, tolerante, vrije en veilige samenleving’. Het verhaal dus van Israël als de enige democratie in de regio, maar wel een die haar buren het liefst in zee zouden willen doen verdwijnen.
Maar goed, gisteren zag ik mooie en spannende (helikopter)beelden van een prachtige en even spannende stad. Een stad die er nooit zo uit had gezien als onmiddellijk bij haar stichting in 1948, de zeven Arabische landen die haar aanvielen de oorlog hadden gewonnen.
En dat gisteren mijn held Tom Dumoulin (Van der Molen in het Nederlands) de proloog won, maakte het feest compleet in Jeruzalem.
Sylvain Ephimenco schopt drie keer per week heilige huisjes omver in Trouw. Lees hier meer columns.
Lees ook: Tom Dumoulin? Israël loopt niet warm voor Giro
De bijbelse vreemdeling in Israël heeft deze dagen de gedaante van een wielrenner. Tom Dumoulin die komende weken zijn Giro d'Italia-zege verdedigt, werd gek aangekeken tijdens zijn fietsverkenning in Jeruzalem deze week. Een man in lycra met een ros van kunststof onder zijn billen is een vreemde verschijning in het Heilige Land.
