Lezers reageerden op de artikelen over dagboeken.
Een leven lang
Op mijn twaalfde begon ik met mijn dagboek. Na een trage start kon ik gaandeweg niet meer zonder. De laatste tijd denk ik weleens: laat maar zitten, maar als ik niet meer schrijf raakt mijn geest onder het stof. Teruglezen doe ik nooit. Jammer eigenlijk. Want er zitten kostbare stukken in, waar anderen veel aan zouden kunnen hebben. Dat zijn de pagina’s die je schrijft als je ergens mee zit en je ervoor gaat zitten om dat te ontrafelen. Dat zijn vaak individuele maar ook universele worstelingen die zich in elke fase van het leven kunnen voordoen. Het dagboek heeft ook zijn beperkingen. Heel belangrijke dingen in het leven pakken je zo beet dat je niet meer schrijft dan een paar regels. Net als met fotografie: als je echt iets spannends ziet gebeuren kijk je alleen nog maar en klik je niet. Dus er is altijd nog een laag van de mens achter het dagboek.
Lidy Ietswaart, Boxtel
