Homo-kijk op de natuur?

Homo-kijk op de natuur?

Kunnen we alsjeblieft eens ophouden om elk onderwerp door de bril van je identiteit (man, vrouw, blank, zwart, queer of wat dan ook) te bekijken? Nu weer de natuur die kennelijk wit en blank is en waar niet iedereen zich thuis voelt (Trouw, 18 mei). VN-jongerenvertegebwoordiger Ida Simonsen kruipt zelfs in de slachtofferrol van iemand, die in haar eigen woorden door “de cis-heteronorm” “actief wordt buitengesloten”. Ach, jee. Ik ben heel erg queer (vroeger gewoon homo) maar dat heeft nul invloed op mijn kijk op of beleving van de natuur. Net zo min als bij mijn hetero buurman zîjn seksualiteit invloed heeft. Hun natuurgebieden zijn voor mij de echte uithangborden van natuurorganisaties, niet hun boswachters. Waarbij het voor mij volstrekt onbelangrijk is hoe die zichzelf identificeren.

Pouwel Woldendorp, Blijham

Ruzie zoeken

Op de voorpagina van een foto van een gekleurde vrouw met daarbij de kop ‘De natuur is niet van witte mannen’ (Trouw, 18 mei). Met wie probeert Trouw hier eigenlijk ruzie te zoeken?

Willem van Till (witte man), Delfzijl

In balans

Ik moest even kauwen na het lezen van een ingezonden brief waarin de schrijver doelt op het, zijns inziens, negatieve want polariserende effect van een artikel over ‘natuur is niet van witte mannen’. Ik las de tekst juist als een artikel in balans. De journalist beschrijft de situatie zoals deze is. De krant voldoet aan een belangrijke functie: signalering.

Atie Klaver, Wijk bij Duurstede

Nationale bloem

Een nationale bloem voor Nederland? Waarom moest ik toch meteen aan het kruidje-roer-me-niet denken?

A. van Kleij, Hoogeveen

Amnestie

De overpeinzingen van Stevo Akkerman over de houding richting Amnesty International naar aanleiding van de Oekraïne-rapportage zijn zeer zeker ook (en niet alleen) de mijne (Trouw, 19 mei). Daarnaast zijn ze uit het hart gegrepen en verdienen ze bijval in brede zin. Kortom: amnestie voor Amnesty International in deze.

Jan Vonkeman, Ermelo

Verbrijzeld

Wie het artikel over ‘Qatar na het WK’ heeft gelezen (Trouw, 19 mei), zou kunnen denken dat de overheid en de vakbonden aldaar, de bedrijven en de KNVB hun verstand en gevoel zijn kwijtgeraakt, en dat hun geweten is verbrijzeld. Dat de omstandigheden waaronder de arbeiders werken alleen maar erger zijn geworden getuigt van ongekend, onpasselijk en barbaars gedrag. Dat zelfs onze overheid (ministers Hoekstra en Helder) zich beroept op regels van vóór het WK (van 31 oktober 2022) is meer dan erg. Het geheel is een groot drama waarbij je als toeschouwer helaas niet in kunt grijpen.

Agaath Battenberg, Utrecht

Teveelteelt

Zullen we maar stoppen het werk dat minister Adema en de zijnen verrichten een Landbouwakkoord te noemen? Welbeschouwd gaat het om de veeteelt – de boeren die tarwe, bieten en andere groenten verbouwen zijn het probleem niet. En als we dan toch het beestje bij de naam gaan noemen: (te)veelteelt lijkt me passend.

C. Matthijssen, Zandhuizen

Krenten

Hans Goslinga verwijst in zijn artikel over ‘de menselijke maat’ naar het krenten uitdelen door Koosje Koster in 1966. Hij benoemt het als een actie tegen de ‘krenterigheid van de Nederlanders’ (de Verdieping, 20 mei). Ik was erbij in 1966, maar mij is het symbolische van het gebeuren grotendeels ontgaan. Tot ik onlangs in de autobiografie van Roel van Duijn las: krent was een verbastering van Korinte en verwees naar I Korinte 13:13: ‘Ons resten geloof, hoop en liefde, maar de grootste is de liefde’. Provo riep via deze happening op tot liefde. Ludieke evangelisatie?

Hans Schravesande, ’t Harde