Het kabinet toont geen visie en moet daarom met lapmiddelen de crises bestrijden, stelt Merlijn van Leerzem, leerling op het Stedelijk Gymnasium Breda.
Het parlement is een maand met reces, de Eerste Kamer enkele dagen korter, en de crises zijn nog niet verdwenen. Vorige week kwam het kabinet met een noodpakket voor de opvangcrisis. Elke veiligheidsregio kan voor de komende drie maanden maximaal dertig extra werknemers aannemen. Bovendien wordt er nagedacht over het beschikbaar stellen van kazernes van het ministerie van defensie als opvanglocatie. De maatregelen kwamen niet uit de lucht vallen: een dag voor de presentatie van de maatregel schreven de veiligheidsregio’s een brandbrief waarin zij de premier opriepen leiderschap te tonen.
Het noodpakket past in een inmiddels bekend patroon: iets moet eerst door de media worden gezeuld of ontdekt worden door journalisten of Kamerleden, alvorens bij het kabinet de bel lijkt te gaan rinkelen. De asielcrisis duurt al ruim een maand en al die tijd is het beleid vrijwel volledig afgeschoven op de regio’s, zelfs nadat het een ‘nationale crisis’ was gaan heten. Een brandbrief was uiteindelijk nodig om het handelen in gang te zetten.
De crisis is het gevolg van een schrijnend gebrek aan visie dat zich al sinds 2010 manifesteert op de machtigste burelen des vaderlands. Kabinetten lijden eronder: wanneer een coalitie telkens een ‘politiek midden’ dient te vertegenwoordigen kan het zich onmogelijk uitspreken tegen zijn eigen beleid of dat van zijn voorgangers. Laat staan dat bewindspersonen hun stempel kunnen zetten op beleid en zo structurele verandering kunnen bewerkstelligen.
Met visie pak je een crisis eerder aan
Met een duidelijke visie kan een kabinet plannen maken voor de toekomst en zo toekomstige crises gericht het hoofd bieden, overeenkomstig die ene politieke visie.
Waar die visie binnen het politieke spectrum had gelegen, bijvoorbeeld in de asielcrisis, doet er in deze discussie niet toe – ergens tussen iedereen opvang bieden en een harde grens stellen aan het aantal asielzoekers. Maar wat die visie ook zou zijn, de crisis was in elk geval eerder aangepakt en de gedupeerden was een perspectief geboden.
Om doorslaggevende maatregelen te kunnen nemen, moet een kabinet een visie hebben: een visie die ministers, onder wie de minister-president, met vertrouwen kunnen laten terugkomen in hun beleidsmaatregelen. Alleen zo kan er toekomstbestendig beleid worden gemaakt en verantwoord.
Lees ook:
Praat niet wéér van crisis, dat verlamt het denkvermogen
Asielcrisis, stikstofcrisis, woningcrisis: je zou er moedeloos van worden. Volgens hoogleraar economie Esther-Mirjam Sent moeten we het woord ‘crisis’ dan ook vaker mijden.
