Met een glimlach denken lezers terug aan wat de paus hun zei als kind. Nu zien ze hem anders.
(Niet) op de knieën
De fascinatie voor pausen die Stijn Fens beschrijft (Tijdgeest, 18 februari) ervoer ik van jongs af aan. Als tienjarige hoorde ik op de radio dat de eerste paus in mijn leven, Pius XII, op sterven lag. ’s Avonds zat ik op de knieën en smeekte in mijn avondgebed dat hij niet mocht doodgaan. Mijn bede werd niet verhoord, ik was echt verdrietig. Twee maanden later overleed mijn vader onverwachts. Die twee gebeurtenissen zijn voorgoed met elkaar verbonden. Ik volg nog altijd de uitzending van urbi et orbi, maar ga voor de zegen niet meer op de knieën.
Peter van Overbruggen Nuenen
Levende heilige
In 1985 schaamde mijn moeder zich voor de koele ontvangst van Johannes Paulus II in Nederland, maar ja, zo zijn ‘Hollanders’. Ik was twaalf en ging naar Maastricht om hem te zien. In mijn beleving reed er een (levende) heilige langs. In mijn oma’s eetkamer stond zijn foto, hij zag er lief uit, iemand bij wie je terechtkunt. Toen ik ouder werd, stelde ik dat beeld bij, ik begreep dat hij erg conservatief was. Met Benedictus voelde ik nooit verbinding, met Franciscus des te meer. Vergelijkbaar met de beleving in 1985, met dit verschil: ik ben volwassen!
Ilona Merx Bocholtz
Herder Marcus
Ik kijk en luister niet zo veel meer naar de paus: te veel vertegenwoordiger van een instituut dat er te veel omwille van zichzelf is, zijn persoonlijke goede bedoelingen ten spijt. Ik zou naar de paus willen kijken als goede herder, die verloren schapen niet van een afstand tot de orde roept, maar ze zoekt en vraagt waarom ze zo ver zijn afgedwaald. Geen vermaning, maar ontferming namens degene wiens plaatsvervanger hij geacht wordt te zijn: kyrie eleison. Barmhartig als de Samaritaan uit die andere parabel.
Gerard van Westerlaak Leeuwarden
Helse klus
Ik heb nog twee pausen meer meegemaakt dan Stijn Fens: Pius XII (1939-1958) en Johannes XXIII (1958-1963). En net zoals Johannes XXIII een tegenwicht moest vormen tegen het langdurige en traditionele beleid van Pius XII, moet de huidige paus, Franciscus, de fouten van de kerk bestrijden die aan het licht gekomen zijn onder het behoudende beleid van Johannes Paulus II en Benedictus XVI. En een antwoord geven op hedendaagse vraagstukken. A hell of a job. Goed dat hij niet uit het Vaticaanse circuit, maar ergens uit de wereld komt. Ik vind dat hij het fantastisch doet. Ik ben fan van deze paus.
Ad Besems Barendrecht
De katholiek in mij
Al sinds mijn middelbareschooltijd beleefde ik periodes van heftige obsessie met de paus en de rooms-katholieke kerk, wat niet evident was op mijn reformatorische school. Als (ook nog eens autistische) puber uitte ik die occupatie niet altijd even terughoudend. Ik zie de discussies met een docent uit de gereformeerde gemeente nog voor me. Ik ben geland in de oud-katholieke kerk, wegens de wat meer liberale inborst van die denominatie. Ik luister en lees alles wat los- en vastzit over pausen en het Vaticaan, ook de podcast van Trouw. Idee voor Stijn Fens: de dikke Duitstalige biografie over Benedictus XVI van Peter Seewald moet nog in het Nederlands vertaald worden; ik wacht met smart!
Kars Terlouw Schoonhoven
Franciscus is mijn held
Opgegroeid in een gereformeerd gezin in Amsterdam-West had ik nooit van een paus gehoord. We woonden naast de rooms-katholieke kerk. Veel later werd ik katholiek, waarna ik op Romereis ging.
Mijn eerste paus was de Poolse Johannes Paulus II. Met Pasen sprak hij na de mis een bedankje uit. ‘Bedankt für die Bloemen’, zei hij. Na afloop reed hij rond in een pausmobiel met ramen van kogelvrij glas. Dat moest na de aanslag, die hij overleefde. God wilde niet dat hij doodging, hij had nog veel werk te doen. Tijdens zijn begrafenis sloeg een windvlaag de bladzijde om van de opengeslagen bijbel, symbolisch voor zijn levenseinde.
Sindsdien heb ik respect voor de paus. Benedictus en Franciscus volgden hem op. Ik ben een fan van de Argentijnse paus Franciscus, die pas geleden op reis ging naar Congo en Soedan. Hij komt op voor Oekraïne. Hij is mijn held.
Jos Lampert Rosmalen
Uit liefde
Op zich ben ik het helemaal eens met het antwoord van Beatrijs op de vraag hoe een kind te vertellen over het vroege vertrek van zijn vader (Tijdgeest, 18 februari), al zou ik er graag iets aan toevoegen. Het is belangrijk voor een kind om te weten dat het uit liefde is geboren. Ik neem aan dat er liefde in het spel geweest is. Er zijn vast woorden te vinden om dit op een kinderlijke manier te vertellen: ‘Papa en mama hielden van elkaar en daardoor ben jij geboren’.
Gees Wagner-Visser Den Haag
Geen leugens
Beste ‘Vader vertrokken’, u verzint leugens om aan uw kind te vertellen, terwijl u tegelijkertijd uw kind geen pijn wilt doen. Uit ervaring kan ik u dringend adviseren: vertel absoluut geen leugens, want die worden te zijner tijd door de waarheid achterhaald. En dan is er grote schade aangericht: uw kind zal u nooit meer echt kunnen vertrouwen. De waarheid kan pijn doen, maar die kun je verdragen. Leugens die uitkomen zijn en blijven onverdraaglijk.
W. de Boer Leeuwarden
Klus-daten: de behanger bleef
Het was niet simpel om te verhuizen, samen met drie pubers. Onze nieuwe stek was leuk, maar door studenten behoorlijk uitgewoond. Aanpassen en verbouwen dus. Ik zocht mijn netwerk grondig af naar helpers en goede verbouwers. Zo kreeg ik contact met een (nog?) niet afgestudeerde natuurkunde-student. Volgens vrienden een aimabele alleskunner.
Van begin af aan vertrouwde ik hem als vanzelfsprekend de coördinatie van alle werkzaamheden toe, we konden goed overleggen. Opvoeden en voltijds werken was zwaar, dit maakte het veel lichter. Het bleek een mooie manier om elkaar te leren kennen (Tijdgeest, 18 februari). Er ontstond ‘geruisloos’ een klik. De klik is gebleven ook na een nog een verbouwing van een ander huis en 37 jaar samenwonen. De slogan in onze familie en vrienden: ‘de behanger bleef ...’
Loes Jap-Tjong Appeltern
