Gokt u nu meer op wapens dan op onderhandelingen als het om Oekraïne gaat?

Wat de snelste weg naar vrede in Oekraïne is, is steeds onduidelijker.

Dat oorlogvoeren een vergaande vorm van gokken is, dat zien we deze dagen helaas maar al te goed. Is het Westen al te laat met zoveel mogelijk tanks en ander oorlogsmaterieel naar Oekraïne sturen? Of is het juist goed om daar terughoudend in te zijn, en om vooral op onderhandelingen aan te sturen?

Vechten is gokken. Het kan misgaan. D-Day, de eerste dag van Operatie Overlord, 6 juni 1944, was een enorme gok. Wel goed voorbereid. De landing in Normandië geldt als keerpunt in de Tweede Wereldoorlog. Maar de uitkomst was geen uitgemaakte zaak.

Nu de oorlog in Oekraïne duurt en duurt, zijn ook goed geïnformeerden het oneens over de beste strategie. Ephimenco verwoordde dat in zijn column van 23 januari. Hoe kun je een strategie uitzetten met een ondoorgrondelijke tegenstander als Poetin? Wat bedreigt de vrede het meest: om het hardst oorlogvoeren of inzetten op onderhandelingen?

Ook een enkele pacifist twijfelt

Gezien de reacties houdt het u, lezers, ook bezig. Ook een enkele pacifist is aan het twijfelen gebracht. Kun je met goed fatsoen nog volhouden dat militaire steun aan Oekraïne echt ongewenst is? Kun je blijven geloven dat onderhandelingen zullen leiden tot een stabiele situatie aan de oostgrens van Europa?

Ook op scholen is de oorlog het gesprek van de dag, hoor ik van collega’s met jonge kinderen. Poetin is een grote boef, hij moet verjaagd worden, klinkt het in klassen.

Maar hoe? Onder de kop ‘Doorvechten of onderhandelen’ zet Rusland-kenner Laura Starink op de website Raam op Rusland de argumenten op een rij. Haar conclusie is duidelijk: de kans dat onderhandelen tot het einde van de oorlog leidt, is in rap tempo afgenomen. Onderhandeld wordt er al sinds de bezetting van de Krim door Rusland in 2014, en zelfs enkele weken voor de oorlog uitbrak was er sprake van. Maar nu is vechten de beste optie, aldus Starink. Ze tekent ook aan dat Ruslanddeskundigen pleiten voor doorvechten en geopolitici eerder voor onderhandelingen.

In een opinieartikel pleit Ton Rullmannn (Kerk en vrede) voor onderhandelingen (Trouw, 27 januari). Hij is bang voor escalatie naarmate er meer oorlogstuig naar Oekraïne gaat. Zoals bij elke beëindiging van een oorlog zal er een keer onderhandeld moeten worden. Dus waarom niet nu meteen?

Wij in onze huiskamers tellen onze zegeningen. We hoeven zulke grote beslissingen niet te nemen. Maar deze oorlog komt wel bij ons binnen, door alle berichtgeving. De reportages van Michiel Driebergen tonen ons het lot van de Oekraïense burgers, hun strijdlust, hun onverzettelijkheid. Ik zou niet recht in hun gezicht kunnen zeggen dat we nu toch maar geen militaire steun leveren, omdat we vinden dat Zelensky met Poetin om de tafel moet gaan zitten.

Is uw kijk op wapeninzet veranderd tijdens de Oekraïne-oorlog?