Én een mannenlijf én willen baren. We willen niets missen

Bang zijn dat je door te kiezen iets anders moet missen

Trans man houdt vaker baarmoeder en vruchtbaarheid (Trouw, 24 maart). Het lijkt me een typisch geval van FOMO, Fear Of Missing Out. Bang zijn dat je door te kiezen iets anders moet missen. Sommigen noemen het de ziekte van onze tijd. We willen alles tegelijk en accepteren geen (biologische) grenzen meer. Niet alleen de natuur om ons heen betaalt daarvoor de prijs, ook ons eigen lijf moet eraan geloven.

Eelco van der Veer Ferwert

Er zijn belangrijkere kwesties dan dergelijke dubieuze randverschijnselen

Alweer buitensporige aandacht voor de lhbti hype in mijn dierbare dagblad. Jawel, voorpaginanieuws plus een groot artikel over barende transgender mannen. Er zijn toch zeker veel en veel belangrijker kwesties in onze samenleving te behandelen dan dergelijke dubieuze randverschijnselen?

Jan W. Burggraaff Woerden

Na de puberteit verzoende ik mij met mijn vrouwenlichaam

Met bezorgdheid las ik: Bond weert transgenders in vrouwenwedstrijden als zij de puberteit als man hebben doorgemaakt (Sport, 24 maart). Dat begrijp ik op zich wel , maar nu ben ik bang dat sommige ouders hun kinderen gaan stimuleren om voor de pubertijd al in transitie te gaan. Ik zelf was ooit een zeer jongensachtig meisje en zag er met mijn kortgeknipte haar ook jongensachtig uit. Mijn ouders legden mij niets in de weg. Na de puberteit verzoende ik mij met mijn vrouwenlichaam. Dus in mijn situatie was rustig afwachten de beste optie. Niet alles wat mogelijk is, is noodzakelijk. Neem niet te vroeg deze onherroepelijke en ingrijpende beslissingen.

Charlotte Luijerink Den Haag

Gelukkig maar, maar zijn we nu niet te ver doorgeschoten?

Toen ik in de lente van 1970 spontaan aan ‘mijn’ kleuters op een RK dorpsschool ging vertellen waar baby’s vandaan kwamen, nadat mij ter oren was gekomen dat er gesproken werd van de ooievaar dan wel rode kool, werd me dat niet in dank afgenomen. Er werd zelfs een heuse ouderavond door het hoofd der school, een non, voor georganiseerd omdat een ouder hierover was gaan klagen. Ik kon toen tekst en uitleg geven aan de ouders en er was één ouder die mij steunde: zij kwam uit de Randstad en had ruimere ideeën. Wat is er veel veranderd. Gelukkig maar, maar zijn we nu niet te ver doorgeschoten?

A. Sloots Boxtel

Laten we de bestaande verkeersmaatregelen toepassen

Nu moet er een nieuwe maximumsnelheid voor e-bikes komen van 20 km/u (Trouw, 23 maart). Er is al een maximum, waar niemand van weet en ook niet gehandhaafd wordt. Mij lijkt het een stuk eenvoudiger om de overige, al veel langer bestaande verkeersmaatregelen toe te passen, zoals richting aangeven, rechts houden, voorrang verlenen, ruimte geven aan tegenliggers en op het verkeer letten i.p.v. de telefoon.

L. Acda Lelystad

Mensen kunnen als ze willen heel goed zonder vlees leven, maar katten niet

Wanneer ik het artikel van Vincent Dekker lees over de mogelijkheden van kweekvlees (Trouw, 23 maart) vraag ik me af of iemand ook gedacht heeft aan kweekvlees voor katten. Mensen kunnen als ze willen heel goed zonder vlees leven, maar katten niet. Zonder vlees missen ze een aantal voor hen essentiële voedingsstoffen. Als dierlijk vlees een luxeproduct wordt, hoe moet het dan met onze huisdieren? Kweekvlees (in smaken als muis en lijster) zou hier een oplossing kunnen zijn.

C. Weggelaar Nunspeet

Er kan nog best een Beetje bij

‘Bijen zorgen voor bestuiving en zijn daarmee van cruciaal belang voor het voedselsysteem’ (Trouw 25 maart). Dat lijkt sprekend op het aambeeld, waar de BBB graag op hamert, dat de boeren cruciaal zijn voor ons voedselsysteem. Om de ene B niet te verruilen voor de andere zou ik de Beweging, nu ze toch met een groeispurt bezig zijn, graag willen voorstellen de bij aan hun naam vast te plakken. Er kan nog best een Beetje bij.

Guus Koelman Rotterdam

Ik vraag me af hoe het gaat met de anderen 358 soorten

De honingbij is een gedomesticeerde wilde bij en wordt ook de plofkip onder de insecten genoemd leer ik van Google. Ze leven in grote volken en werken samen terwijl de gewone ‘wilde’ bij solitair leeft en daarom veel harder moet werken voor zijn voedsel. Denkbeeldig vergelijk ik de megakippenstallen met alle ziektes van dien, ontstaan door bar onnatuurlijke leefomstandigheden, gedwongen door de mens met dat van de honingbij. Er is door mensenhand ook hier heel veel gesleuteld aan de voor ons zo nuttige, maar qua weerstand erg kwetsbare bij. Landbouwgif, weinig bloemen en klimaatverandering zullen ook hun bijdragen leveren aan hun dood. Ik vraag me af hoe het gaat met de anderen 358 soorten ‘wilde’ (solitaire) bijen voor wie de honingbij meer een bedreiging vormt dan familie.

Claudia Verbree Assendelft