Eigenrichting wint terrein in Nederland

De poppetjes van het kabinet

Stevo Akkerman (Trouw, 3 januari) vraagt zich terecht af wie de ‘nieuwe poppetjes’ werkelijk zijn. Als ik om-sla naar de volgende pagina vraag ik mij na lezing ook af waar de relatie is tussen werkervaring en het voorgenomen ministerie van plaatsing. Bijna allen komen terecht in nieuwe vakgebieden. Dat maakt duidelijk dat inhoudelijke kennis geen noodzaak is voor een ministerspost. De vorm lijkt belangrijker dan de inhoud.

Sjoerd Huurdeman, Oudenbosch

Competentie van de ministers

Sigrid Kaag wordt minister van financiën omdat zij een internatio­naal gerespecteerd diplomate is en ­vloeiend Arabisch spreekt. Wopke Hoekstra gaat naar buitenlandse zaken omdat hij thuis is in de wereld van het grote geld. Alexandra van Huffelen doet Koninkrijksrelaties omdat zij bewezen heeft over een zonnig karakter te beschikken. Hugo de Jonge wordt minister van volkshuisvesting omdat hij ooit een huis kocht, Kajsa Ollongren gaat naar ­defensie omdat ze een kei is in Stratego en Dilan Yeşilgöz wordt minister van justitie omdat zij geen rechten studeerde, maar sociaal-culturele wetenschappen.

Han van Dongen, Amsterdam

Demonstratie in Amsterdam

In Amsterdam roepen een paar duizend betogers de andere miljoenen toe dat er vrijheid moet komen. Die miljoenen willen dat niet. Stom, hè.'

Hielke Martini, Drachten

Eigenrichting wint terrein in Nederland

Het zou interessant zijn als de hoofdredactie van Trouw een artikel zou wijden aan de sluimerende teloorgang van onze democratie. Zagen we tijdens de jaarwisseling reeds massale overtredingen die onbestraft bleven, twee dagen later vlogen stenen door de lucht in Amsterdam bij een onwettige demonstratie. De feiten bewijzen dat eigenrichting snel terrein wint. Door gebrek aan handhaving kan niemand meer rekenen op wetten. In weerwil van onze volgzame volksaard zien we de contouren van anarchie opdoemen.

Percy van Woerkom, Den Haag

Loyaliteit anno 2022

We zijn nu bijna twee jaar loyaal: naar de ouderen, naar de kwetsbaren, naar de zorg die het anders niet aankan, naar een overheid die mensen uitsluit. Waar is onze loyaliteit naar de miljoenen kinderen die al bijna twee jaar knel zitten en mentaal steeds zieker worden? Waar is onze loyaliteit naar de honderdduizenden ouders die naast hun werk leerkracht en kinderopvang moeten zijn? Waar is onze loyaliteit naar de tienduizenden die hun operaties nog steeds uitgesteld zien? Een uitgehold zorgsysteem uit de wind houden en corona voorrang blijven geven: is dat de loyaliteit die we anno 2022 willen?

Frank Vissering, Meerstad

Emancipatie in de taal

Marga Wessels (Uitgelicht, 3 januari) schrijft dat ze zich ergert aan woorden als ‘bemannen’ en ‘jongens’ als het (ook) om vrouwen gaat. Dit zou niet emanciperend zijn. Het tegendeel is waar, het toont de emanciperende kracht van taal: ook een vrouw kan nu one of the boys zijn.

Ruud Maltha, Berghem

Krabbé in Matthijs gaat door

Willem Pekelder (Achterop, 3 januari) schrijft dat Jeroen Krabbé een poging tot zang deed in het programma Matthijs gaat door. Maar het was een voordracht van de poëtische tekst van een chanson door de prachtige doorleefde stem van Krabbé. Zoals Gérard Depardieu dat doet in Frankrijk.

Joosje van Riet, Laren

V-formatie van de ganzen

Koos Dijksterhuis (Duurzaamheid & natuur, 3 januari) schrijft dat de brandgans altijd in een mooie V-formatie overvliegt, maar de brandgans en rotgans zijn de enige ganzensoorten die rommelig en niet echt in een V overvliegen, in tegenstelling tot grauwe-, kol- en grote Canadese ganzen.

Gustaaf Modderman, Wilhelminaoord

Prachtige verhalen over gewone mensen

Bedankt voor de prachtige verhalen van ‘gewone’ mensen in de laatste week van 2021. De grootste bewondering heb ik voor SS-kindsoldaat Arjen de Groot (de Verdieping, 29 december), niemand kan kiezen bij welke ouders je geboren wilt worden.

Ina Zuidam, Ermelo