Een wandeling op de Boukorinenberg, in de voetsporen van schrijver Albert Helman

Een week nadat ik met mijn gezin (een deel van) de Boukor­nine-berg had beklommen, zat ik te lezen in de biografie van Albert Helman (1903–1996). Ik veerde op toen ik las dat Helman ook in Tunesië is geweest. Albert Helman in Tunesië! Dat was wel het laatste waarop ik had gerekend toen ik begon aan de biografie van deze Surinaamse schrijver.

Helemaal verrassend werd het toen ik las dat hij ook de Boukornine-berg heeft beklommen. En dat terwijl ik hier in Tunesië nog niemand heb gevonden die er ook is geweest. Toen ik op het schoolplein aan een paar vaders en moeders vertelde dat we er mooi gewandeld hadden, waren ze verbaasd. De Boukornine? Dat is toch een militair terrein? En daar mag je toch helemaal niet komen? Nee, om mijn ervaring te delen met iemand die er ook was geweest, kon ik niet terecht bij hedendaagse ouders. Wel bij een overleden schrijver die er in de jaren twintig was.

Helman schreef over zijn Tunesië-reis in het boek Van pij en burnous. Hij schreef het samen met zijn vriend, naam- en reis­genoot Albert Kuyle, die later fout werd in de oorlog – wat het einde betekende van de vriendschap (Helman ging juist in het verzet).

Wonderlijke titel, Van pij en burnous. Wat een pij is, wist ik wel, maar ‘burnous’ moest ik opzoeken. In Van Dale komt het woord niet voor. Het blijkt de naam van een wollen mantel die door Berbers in Noord-Afrika wordt gedragen.

Ik typte de titel in op boekwinkeltjes.nl. Geen treffers. En een suggestie van de ­website: bedoelde ik misschien Van pijn en burnout? Dat leverde wel drie treffers op. Gelukkig kwam ik erachter dat het boek in zijn geheel online staat, zodat ik het toch kon lezen.

Helman en Kuyle verbleven in Hammam-Lif, een dorpje waar het heel stil was, ‘veel stiller dan wij voor langen tijd de wereld gemerkt hebben, zoodat de simpelste dingen weer dien nieuwen weerschijn krijgen die het geluk der verwondering brengt in ons leven’.

Ze slapen in een hotel met uitzicht op de bossen, gaan naar een badhuis en maken een wandeling langs zee. Gelukkig is er een kerk in het dorp, want het is bijna Pasen en Helman en Kuyle zijn brave katholieken.

De dag voor hun vertrek beklimmen ze de Boukornine. ‘Langs de teerste cyclamen loopt het pad, tusschen dennen en juniperus. Een slang schiet voor onze voeten weg.’ Op de top kunnen ze ‘heel de baai zien, grijs-blauwe zee, met kleine, witte steden aan de kromming.’

Zonder dat ik het wist had ik een wandeling in het voetspoor van Albert Helman gemaakt. Ik zag weer voor me wat Helman zo mooi beschreef: eerst de wandeling tussen de dennen en jeneverbessen en daarna dat schitterende uitzicht op de baai. Alleen een slang zijn wij niet tegengekomen.