Column
Een intelligentietest voor peuters, dat klinkt bizar
Bij mijn slimme dochter van 2,5 jaar is onlangs een intelligentietest afgenomen. Dat klinkt best bizar. Als je het IQ van een peuter laat testen, moet je wel een tijgermoeder zijn. Toch zie ik mezelf absoluut niet zo. Mijn dochter hoeft niet voorop te lopen. Maar ze doet het wel, en niet zo'n beetje ook.
Ze kent de kleuren, telt tot twintig, praat in volzinnen, kent niet alleen oor, oog en neus, maar ook wenkbrauw, wimper en neusgat. Head, shoulders, knees en toes, zingt ze zo mee. Net als nog zo'n dertig kinderliedjes, in het Nederlands en Engels. "Elsje Fiederelsje, zet je klompjes bij het vuur" is momenteel haar favoriet.
Ze vervoegt werkwoorden en probeert uitdrukkingen uit. Dan zegt ze: "ik heb zo honger als een paard". Veel dieren kent ze ook, al haalt ze een meeuw en een zwaan nog wel eens door elkaar. Klink ik nu enorm opschepperig? Waarschijnlijk wel. Maar dat verandert niets aan wat ze allemaal al weet. Namelijk belachelijk veel.
Ze vond de test, SON-R voor kinderen tussen 2 en 8, super leuk om te doen. Bijna anderhalf uur was ze geboeid door de puzzeltjes, tekenopdrachten en blokjes waarmee ze mocht spelen. Met haar tong een beetje uit haar mond bekeek ze welk onderlichaam bij welk bovenlichaam hoorde. Dat is best lastig bij zwart-wit plaatjes met veel kleine details als knopen op een jas.
Concentratie
Bij de meeste 2-jarigen is het na een half uur wel over met de belangstelling, zei de psychologe die de test afnam. "Jullie dochter kan zich opvallend lang concentreren. Kan ze dat altijd?" Die vraag kon ik eigenlijk niet bevestigend antwoorden. Dochter is namelijk juist snel verveeld. Ze wil telkens ander speelgoed. En kijkt het liefst YouTube, waar ze continu nieuwe filmpjes aanklikt.
Ingrid Weel, journalist bij Trouw, heeft vier dochters, van wie er zeker twee hoogbegaafd zijn. Daar weet de samenleving en ook het onderwijs vaak geen raad mee, zo heeft zij de afgelopen jaren gemerkt. In vijf delen schrijft ze over haar ervaringen. Vandaag deel 1.
Dochter hoopt dat ze op de peuterspeelzaal -waar ze vanaf september naar toe gaat- de cijfers en letters gaat leren. Wij hebben haar verteld dat ze vooral gaat spelen met andere kinderen. En dat zal waarschijnlijk de eerste grote teleurstelling in haar leven worden. Ook gaat ze daar merken dat de andere peuters de spelregels van memory niet begrijpen. Ze gaat ontdekken dat zij 'anders' is en zal zich af en toe best alleen voelen.
Verveling
Ik ga er vanaf dag 1 op aandringen dat de begeleidster haar meer gaat bieden dan de andere kinderen. Dus toch een Chinese tiger mom, die haar dreumes al naar pianoles stuurt? Nee hoor. Mijn dochter hoeft van mij niet de cijfers te kennen als ze 3 is. Maar als wij het niet aanbieden, zal ze het zichzelf eigen maken met 3 jaar. Door verveling zal ze binnen de kortste tijd niet meer naar de speelzaal willen.
Zo verging het immers mijn twee oudste dochters ook. Ze zijn nu net 9 en 7, en ruim anderhalf jaar geleden kwamen we erachter -na een intelligentietest- dat ze hoogbegaafd zijn. Toen hadden we al veel schoolellende achter de rug inclusief problemen thuis. Daar zou ik een boek over kunnen schrijven. Één ding weet ik zeker; dat wil ik niet weer.
Dus vandaar die intelligentietest, bij een kindje van ruim tweeënhalf jaar. Als ik het enkele jaren geleden had gehoord over iemand anders, had ik het vast belachelijk gevonden. Nu wacht ik met spanning de testuitslag af, en ga ik daarmee trachten de schooldirecteur te overtuigen dat mijn dochter niet met 4 jaar maar al met 3,5 naar school moet.
