Een eenzame man op internationale vrouwendag

Het zal me toch niet weer gebeuren, was mijn eerste angstige gedachte bij het ontwaken. Ik bedoel: de hele vrouwendag moederziel alleen te moeten doorbrengen, met hooguit je triest bungelende mannelijkheid van middelbare bleekscheet (alternatief voor het voortaan verboden B-woord) als instrument van zelfstigmatisering. En zelfs geen enkele sensitivity reader in de buurt om mijn traditionele portie 8 maart-vrouwonvriendelijkheid recht te zetten. Mevrouw Ephi in Italië, moeder en zus in Frankrijk, jongste dochter in Egypte op vakantie en de oudste aan het werken in de diepten van Zuid-Holland.

Laatste keer dat dit gebeurde was in 2019. Ik besloot toen, eenzaam en tot mijn wanhoop vrouwenvrij, op een 8 maart-stuk in Trouw te reageren dat als kop had: ‘De clitoris is dus geen klein knopje’. Tot mijn schrik ontdekte ik de volgende dag dat de internetredactie mijn titel in de online versie had veranderd in: ‘De clitoris is in de eerste plaats een stok om de man mee te slaan’. Ik durfde vervolgens twee dagen niet meer naar buiten.

Dan liever die 8 maart uit 2008 toen ik door toenmalig Opzij-hoofdredactrice Cisca Dresselhuys (die kort daarvoor in een tv-debat mij officieel tot ‘macho’ had geüpgraded) werd uitgenodigd om over de ‘doorgeschoten seksualisering’ te debatteren.

De zaal van Felix Meritis was tot de nok toe gevuld met jonge feministen die mijn woorden met boegeroep en hoon vrolijk overschreeuwden. Een zaal vol rebelse vrouwen op vrouwendag, daar genoot mijn masochistische ik met volle teugen. Ook toen een vrouw zich voor mijn neus op het podium uitkleedde en in haar grote zwarte onderbroek tegen de seksualisering ging filosoferen.

Maar wat te doen zonder folklore op vrouwendag? Wanhopig en gedeprimeerd ging ik als een oerjager-verzamelaar op vrouwenjacht op NPO Start. En in deze verkiezingstijd kon ik niets anders dan constateren dat het vrouwelijke gender het mannelijke van het scherm heeft weggedrukt. Ik keek vol verbazing hoe Attje, Annabel, Caroline, Esther, Edith, Lilian en Sophie overal de warme plekjes van de talkshows en debatten onder de neus van de mannengilde hebben weggekaapt.

Neem nou (alweer) het debat zondag bij Buitenhof waarin vijf politica’s de enige politicus aan tafel tot een hoopje mens degradeerden. Wat kon ook die arme geïsoleerde Jesse Klaver, wiens partij juist altijd in de emancipatorische voorhoede heeft gestaan, nog inbrengen tegenover het machtige femino-complex van Esther Ouwehand, Caroline van der Plas, Annabel Nanninga, Attje Kuiken en Lilian Marijnissen? Hij werd met de minuut transparanter, fluïde, ingetogen als nooit tevoren, tot hij, met een in marmer gebeiteld gezicht, als decorstuk naar zijn wachtstoel werd verbannen.

Nu lees ik overal bij verbaasde collega’s dat het vooral Caroline van der Plas is die met kop en schouders de wat we vroeger tuinbroekenbrigade noemden aanvoert. En dan denk ik aan Italië en Giorgia Meloni, de vrouw die twee jaar geleden op een schamele 4 procent van de stemmen stond en nu premier is geworden. We leven in krankzinnige tijden. Zou het in Nederland toch kunnen dat...

Drie keer per week werpt columnist Sylvain Ephimenco zijn blik op de actualiteit. Lees zijn columns hier terug.