Dierbare herinneringen waren ver weg bij het afscheid van Wesley Sneijder

Drie uur later - we hadden nog eens moeten zien dat Sneijder de bal te vaak niet meer krijgt waar hij wil - stond er een zitbank op de middenstip. Sneijder moest er met vrouw en kinderen op gaan zitten om op een tv-scherm trainers en spelers voorbij te zien komen. Zij zeiden wat ze de hele week al her en der op tv hadden gezegd: dat Wes, 'pikkie', een goeie gozer was.

Daarna liep de recordinternational van Oranje een ereronde. Dré liep mee, en zong.

Hier was een fundamentele fout gemaakt. Hier was gedacht wat de speler - daar komt hij nog maar een keer: het straatschoffie uit de Utrechtse wijk Ondiep - leuk zou vinden. Hier was niet gedacht aan een waardig, stijlvol vaarwel en dankbetoon.

We zijn in Nederland niet goed in het eren van onze helden, was vooraf weer gezegd - de bekende mantra. Wees blij: nu doen we het een keer. Ja, met een zitbank op een voetbalveld.

Het afscheid van Arjen Robben, meteen na zijn laatste wedstrijd. Een ereronde, niemand in de buurt, een kind misschien, zeker geen volkszanger. Edwin van der Sar en Frank de Boer, Sneijders voorgangers als recordinternational, hoorden, later nog eens uitgenodigd, mooie woorden in burger aan. Niets mis mee, zo slecht is dat eren van ons niet.

Wij journalisten zijn bevoorrecht geweest. We hebben twee mooie generaties en een prachtig tijdvak van nabij meegemaakt. Je voelde weemoed, toen Van der Sar en De Boer werden toegesproken, Phillip Cocu ook. Bij Robben had ik het, meer nog dan bij zijn afscheid, bij zijn laatste training in Katwijk: de laatst overgeblevene van al het moois dat we daar rond hadden mogen zien lopen.

Donderdag voelde ik niets. Hier werd geen tijdperk afgesloten, hier waren de dierbare herinneringen eraan te ver weg.

Sneijder speelde twee jaar geleden zijn laatste volledige interland. Als het aan mij lag, maar het lag natuurlijk niet aan mij, was hij donderdag niet in het veld gaan staan. We zagen slechts bevestigd waar we bij de voetballer Sneijder niet onderuit komen, maar wat we bij een afscheid in burger voor de gelegenheid beleefd hadden kunnen verzwijgen: dat de goeie gozer niet de beste prof was. De verfijning van ooit vloeide al jaren geleden uit zijn soms minder getrainde voeten.

Nog één keer

Woensdag zat Sneijder naast bondscoach Ronald Koeman achter de tafel. Koeman sprak over de eisen van het moderne voetbal. Het middenveld moet vol zijn, zei hij. Vol met spelers, betekent dat, vol met loopvermogen, met kracht. Met goed voetbal natuurlijk ook, maar dat kan allang niet meer zonder inhoud.

Sneijder wilde nog één keer lekker voetballen in Oranje, zei hij, zoals hij zo lang mogelijk lekker wil voetballen - lekker voetballen in Qatar. Wie vraagtekens bij dit wat ontijdige afscheid had geplaatst, had hij eerder in de week gezegd dat hij ze nog eens iets zou laten zien. Het eeuwige straatschoffie dat zoiets voor zichzelf kan geloven.

"Ik had het voor geen goud willen missen", zei Sneijder in het AD, terugkijkend op zijn interlandcarrière. Wij ook niet.

Maar het kon niet anders eindigen dan hoe het donderdag eindigde, in alle opzichten. Ik koester de beelden van zijn tijdvak, vooral toch die tot 2010 - en ik probeer de zitbank te verdringen.

Chef sport Henk Hoijtink bespreekt in zijn columns de voetbalwereld.

Lees ook:

Het nieuwe tijdperk van Oranje begint met het afscheid van anachronisme Sneijder

Wesley Sneijder stond donderdag voor het laatst als international in het veld. Een assist of een doelpunt, het zat er niet in. Oranje begon het seizoen met een kleine zege op Peru.