De zin van het leven is wat je achterlaat

Graag zie ik dingen teruggaan naar de natuurlijke staat. Ik ben alleen bang dat de vaart in de beweging van de wereld onafwendbaar is. Dingen om ons heen veranderen te snel en die versnelling kunnen we niet meer stoppen.

‘Het is niet de wereld die verandert maar wij mensen!’, een citaat van mijn wijze oma. De trein gaat niet achteruit maar altijd vooruit. Wat kunnen we hiertegen doen? Ons verzetten? Genieten van de reis? Of misschien uitstappen? Feitelijk maakt het niet uit wat we doen, de trein blijft rijden.

Lang geleden stelde ik mijzelf de vraag of je iets waar je geen macht over hebt wel moet willen veranderen. Ik beloofde mijzelf dat ik de wereld niet enkel zou overlaten aan anderen die het graag vormgeven en werkte aan de kleine bijdragen die ik wilde achterlaten. Want voor mij is de zin van het leven niet dat wat je meeneemt maar wat je achterlaat.

Mijn nalatenschap zijn mijn ideeën die ik vat in boeken en columns, de huizen die ik bouw, de bomen die ik plant, de vrienden die ik maak en mijn kinderen. Zij gaan er hopelijk voor zorgen dat ik niet vergeten word. Want pas wanneer je niet meer wordt herinnerd, besta je niet meer. Daarom eren we de voorouders in Afrika. We noemen hen de levende doden omdat ze nooit vergeten mogen worden.

Jonge mensen hebben de gebruiksaanwijzing voor nu en straks

Er zijn veel veranderingen die wij als mens in gang hebben gezet en niet meer kunnen stoppen. Dat baart mij en vele anderen zorgen omdat ze naast voordelen ook nadelen hebben. Laten we allemaal een positieve bijdrage leveren aan de wereld. Ik roep jongeren op om met hun creaties en producten een plezierige en bewoonbare wereld te scheppen.

Ik richt me tot de jeugd omdat zij het heden zijn. Voor mij een enorme eye-opener dat juist zij ons dingen kunnen leren, aangezien daar in mijn eigen opvoeding geen ruimte voor was. Ik heb geleerd dat kennis en wijsheid met de grijze haren komt. Tegenwoordig leren we veel meer van jonge mensen dan omgekeerd. Onder meer daar veel ouderen vasthouden aan het oude lesmateriaal. Zij willen de rijdende trein het liefst laten stoppen. Ouderen mogen dan meer levenservaring bezitten, jonge mensen hebben de gebruiksaanwijzing voor nu en straks.

Ik weet dat alle veranderingen de wereld een stapje verder hebben gebracht. Door de industriële revolutie werd het leven in de negentiende eeuw gemakkelijker en prettiger. Denk aan de uitvinding van de stoommachine, die volgens mij ook een aandeel heeft gehad in de beëindigen van de Trans-Atlantische slavenhandel.

En wat te denken van de uitvindingen van de drukpers, film, radio, televisie, computers, internet en (mobiele)telefoon? En voeg aan deze lange lijst ook Artificial Intelligence toe. Dit zou het leven van de mens positief kunnen beïnvloeden, maar hoe zit het met de nadelen?

Ik deelde mijn zorgen met een jonge ondernemer in het café waar ik vaak zit te schrijven. Zijn enthousiasme over ‘Artificial Intelligence’ en de talloze autonome systemen die beter presteren dan het menselijke brein, is groot. Volgens hem hoef ik binnenkort niet langer zelf mijn artikelen en columns voor de krant te schrijven.

Ik hoef slechts een onderwerp te bedenken en opdracht te geven aan de AI-app waaruit een prachtig stuk tekst te voorschijn komt. “Zelfs je toekomstige boeken kunnen door AI worden geschreven”, voegde hij toe. Ik schrok van die gedachte maar tegelijkertijd zag ik het als een uitdaging. Want de toekomst gaat niet meer om antwoorden vinden maar hoe je de juiste vragen stelt.