De zeges van Sheriff Tiraspol geven licht in de dagelijkse strijd om het bestaan in Transnistrië

Tijdens de wedstrijd Real Madrid tegen FC Sheriff Tiraspol deze week kwam het eerste appje binnen. ‘Jouw club Sheriff staat gewoon op voorsprong uit tegen Real Madrid’, appte Tom van Hulsen, chef van de ‘uit-kant’ van Trouw (eindredactie, vormgeving, beeld, online). Andere verbaasde appjes volgden na de wedstrijd, die verrassend met 1-2 door Sheriff werd gewonnen. Een blamage voor de Madrilenen en hallucinerend voor de ‘Moldaviërs’ uit de door niemand erkende ‘onafhankelijke’ republiek Transnistrië.

Mijn vrouw en ik brachten daar van de zomer enkele dagen door, op doorreis van Moldavië naar Odessa in de Oekraïne. Transnistrië wordt wel gezien als een boevenstaatje, een roversnest, een witwasrepubliek, geleid door voormalige veiligheidsagenten die behalve de politieke macht ook grote economische belangen hebben onder het merk Sheriff, zoals supermarkten, banken, tankstations, een stadion en dus ook een voetbalclub. Moldaviërs gaan er niet graag heen, omdat je auto zou worden gestolen of omdat je aangehouden wordt en vervolgens afgeperst.

In het republiekje, officieel een onderdeel van Moldavië, hangt het sentiment van een oude Sovjetstaat, wat Moldavië voor de val van de Muur ook was. Beelden van Lenin zijn overal te vinden, de munt die je nergens anders kunt uitgeven wordt roebel genoemd, monumenten herinneren aan de glorieuze Sovjettijd. Russische soldaten bewaken de grenzen met Moldavië, al zijn het volgens Moldaviërs in Russische uniformen gestoken Transnistriërs. Russisch is de voertaal. Een soort openluchtmuseum van vervlogen tijden.

Kaartje voor 16 dollar

De attente receptioniste van het hotel vroeg of we zin hadden in een voetbalwedstrijd. Nou, zeker. Dat bleek de wedstrijd Sheriff tegen Dinamo Zagreb te zijn, in de voorronde van de Cham­pions League. Via haar smartphone bestelde ze een kaartje voor me, eerste rang ter hoogte van de middenlijn. Het kaartje kostte 16 dollar (in Transnistrische roebels) en werd daarna omgerekend naar Moldavische lei, omdat het hotel alleen cash Moldavische valuta accepteerde.

Het werd een prachtige avond. Veel gezinnen op de tribunes, vrolijkheid alom. De wedstrijd werd door de voornamelijk buitenlandse voetballers van Sheriff met 3-0 gewonnen. Sindsdien volg ik Sheriff.

Je kunt bij het sportieve succes van Sheriff stilstaan, wat veel media doen, maar terecht ­beschreven we in de krant van afgelopen donderdag ook de schaduwzijden. ‘FC Sheriff Tiraspol, het speeltje van een oud-KGB’er’, luidde de kop erboven. “Het voetbalsprookje van Sheriff Tiraspol straalt echter niet zozeer af op het Moldavische voetbal, maar vooral op een dubieuze eigenaar uit een zelfuitgeroepen staat”, besluit Stefan Cornelius zijn artikel. En terecht.

De rafelranden van Europa

Onze Oost-Europa-correspondent Michiel Driebergen, van wie woensdag in de Verdieping een schitterende reportage stond over de laatste mijnwerkers van de Oekraïense Donbas, met prachtige foto’s van Adriaan Backer, bezoekt met enige regelmaat Moldavië, maar ook Transnistrië. We houden het vizier op de rafelranden van Europa, waar bij ouderen een sentiment heerst dat het in de oude Sovjettijd beter was en waar jongeren vooruit willen, een toekomst opbouwen, veelal ergens anders. Een op de drie mensen in Moldavië is vertrokken.

Voor wie is gebleven, is er dus onder andere Sheriff Tiraspol. Overwinningen op Dinamo Zagreb en Real Madrid geven licht in de dagelijkse strijd om het ­bestaan, in een officieel niet-­bestaand ­ministaatje.