De Noordoostpolder, waarlijk een paradijs

Vorige week schreven we over tachtig jaar Noordoostpolder en de opgravingen aldaar. Het nieuwe land in de oude Zuiderzee kan veel lezers bekoren.

Goed leven

In 1950 verhuisden mijn ouders met hun drie kinderen (ik was vijf) van Rotterdam naar Emmeloord, waar mijn vader de bouw van de volledig identieke boerderijen die overal verrezen, begeleidde. Voor hem was het – op een motor elke dag de polder doorkruisend – een geweldige ervaring, voor mijn moeder aanvankelijk niet zo. De stilte, de leegte, al die uit verschillende streken afkomstige boerenfamilies, met hun dialecten en tongvallen, vielen haar zwaar. Maar wij als kinderen hadden een ideale jeugd. Mijn vader was als bouwkundige ook betrokken bij de bouw van die knotsgrote gereformeerde Nieuw Jeruzalemkerk met de tekst ‘En de zee was niet meer’. Onverlaten, waarschijnlijk uit Urk, hebben daar, tot ontsteltenis van predikant en lidmaten, niet lang na de ingebruikname met witsel onder gekalkt ‘Waar is tie dan gebleven’. En dat in de jaren vijftig. Niets nieuws onder zon. Een paradijs was het niet, maar wel heel goed wonen en leven!
Nico Hanemaayer, Rockanje

Haiku’s

Ik groeide op op een boerderij in de Noordoostpolder en kom er nog vaak. In tegenstelling tot velen vind ik het landschap onbeschrijfelijk mooi, zoals verwoord in deze twee haiku’s:

Geploegde akkers / Wintergrijze wolkenlucht / Roeken vliegen op

Peppels aan de kim / Rechte sloten en vaarten /Verstilling alom
Jan Baerends, Baarn

Mist

Jammer, alle foto’s zijn op een mistige dag genomen. De polder kent ook mooie plaatjes: de poldertoren aan een prachtige gracht, Schokland, de tulpenvelden in de lente, het groen, het boerenlandschap. Kom eens fietsen op een zomerdag!
Katrien de Dreu, Emmeloord

Mooie foto’s

Wat heb ik genoten van Terug naar het polderparadijs. Getroffen werd ik weer, want ik geniet er altijd van, door de foto’s van mijn favoriete fotograaf Reyer Boxem. Ik zou ze, vergroot, aan de wand willen hebben. Ik weet dat je geluk moet hebben met de omstandigheden, maar Reyer heeft de mist in de polder erg goed gebruikt.
Jan Venhuis, Haren

Herkenning

Het doet me verdriet te lezen dat Emine Ugurs teksten worden afgedaan als ‘niet waardig voor een landelijke krant’. Voor mij (29), de nieuwe generatie krantenabonnee, geeft ze juist een gevoel van herkenning dat voor haar komst ontbrak. Haar stukjes ontroeren, zijn raak en herkenbaar. Niet omdat ik een Turkse achtergrond heb. Maar omdat ik ben opgegroeid in Nederland met Turkse buren en klasgenoten. En ik ben getrouwd met een man wiens Andalusische grootouders als gastarbeiders naar Nederland kwamen. Hun hartelijkheid herken ik in de stukken van mevrouw Ugur.
Yvonne Nijenhuis, Alkmaar

Niet alles is te meten

Als alleenstaande oudere vind ik het perspectief van meer technische hulpmiddelen in de zorg boeiend. Ik heb besloten een geavanceerd horloge aan te schaffen om bij een ongeval direct 112 of een derde te waarschuwen. En bij onderzoeken in het ziekenhuis zijn veel meetmomenten. Wat ik miste in het contact met specialisten waren vragen over hoe ik mijn beperkingen beleef, ermee omga. De mens is meer dan cijfermateriaal.
Ben Vernhout, Hoogeveen

Frederic Brown

Met genoegen las ik Onze verbeelding reist vooruit van Anja Sicking. Jammer dat ze het ultrakorte Answer uit 1954 (!) niet noemt, waarin Frederic Brown de goddelijke status van internet voorspelt. Het was een van de eerste sf-­verhalen die ik las!
Clemens Festen, Driebergen-Rijsenburg