Beste George, het is een jaar geleden dat je stierf

Beste George, het is een jaar geleden dat je stierf. Ik wil er niet aan denken hoe je aan je einde kwam. Eén woord is genoeg: afschuwelijk. Wij die achterblijven en de beelden zagen, treuren nog steeds om je verschrikkelijke einde. Zonder die gewelddadige dood was je misschien een gewone dood gestorven: astma, drugs­gebruik of je had een hartaanval. De herinnering aan jou was slechts in het geheugen van je familie en vrienden gebleven. Zoals heel veel zwarte doden vergeten worden. Nu staat de hele wereld stil bij je eenjarige sterfdag.

Het is naïef te denken dat de hele wereld jammert om je dood. Helaas. Ik wil je dood niet belachelijk maken, maar er zijn mensen die het zelfs cool vonden. Hoe je je mama riep terwijl een witte racist je nek met zijn knie afknelde. Er zijn mensen die nog steeds smelten wanneer ze kijken naar die afschuwelijke videobeelden. Ze zullen het niet openlijk toegeven. Ik weet zeker dat ze onderling en in hun eigen bubbel zeggen dat jij vuile zwarte de dood verdiende. Dit soort mensen bestaan nu eenmaal en daar praat je niet mee.

Maar er zijn ook andere mensen, die nooit zullen zeggen dat zij je dood cool vinden. En dat zijn niet de domsten. Ze gebruiken jouw dood voor een debat. Ze komen met argumenten en leggen premissen uit die ons verdelen in wij en zij. Vaak lukt dat, omdat ze anderen kunnen overtuigen. Maar als ze hun zin niet krijgen, worden ze woedend. Als zij prikken met racisme, komen ze van onder de radar tevoorschijn en voordat je het weet, ben je geraakt.

Gieren die het debat ontwrichten

Ik vind hen een intellectueel gevaar voor het racismedebat. Ik weet nog dat kort na je dood veel zwarte sympathisanten op de televisie kwamen om over je dood te praten. Ineens kregen zwarte mensen wel de mogelijkheid hun verhaal te vertellen. Veel mensen in het land werden er ongemakkelijk van. Ze klaagden dat zij niets meer mochten zeggen en tekenden een manifest voor het vrije woord. Wat ze eigenlijk wilden, was het debat rondom je dood ontwrichten. Ik heb een naam voor ze: de gieren.

Ik denk elke dag aan je, George. En de videobeelden blijven tot mijn dood op mijn netvlies. Ik weet niet of je het weet, maar de dader gaat voor de rest van zijn leven de bak in. Dat is er maar een. De rest zal volgen. Je gelooft het misschien niet, maar er waren meerdere daders: de man met zijn knie op je nek en de gieren die zich daarna aan je karkas voedden en je bloed dronken. Het is bijna niet te geloven dat deze gieren diep in je karkas doken zonder dat hun veren vies werden.

Wanneer wij zeggen dat je leven als zwarte man van waarde is, roepen ze dat alle levens waarde hebben. Wanneer we zeggen dat racisme bestaat, zeggen de gieren dat we overdrijven en niet moeten klagen. En wanneer we roepen dat we gelijkheid en gelijkwaardigheid willen, zeggen dezelfde gieren dat we blij moeten zijn dat we in een democratie leven. Continu weten de gieren te schaken met het zwarte leven. Jij bent weg maar wij moeten verder leven met hen.

Er is veel gebeurd na je dood, George. Ik kan je met zekerheid zeggen dat je dood grenzen doorbrak. Je dood gaf racisme een gezicht. Je naam is verbonden aan een wet die racisme en geweld door de politie moet aanpakken. Een wetsvoorstel waar de Amerikaanse Senaat zich nog wel over moet uitspreken. We kunnen niet meer zeggen dat racisme niet bestaat.

Rust in vrede George.