Arbeiders en AOW’ers worden als eerste weggevaagd door de klimaatcrisis

Ronald Plasterk maakte zich onlangs in zijn Telegraaf-column vrolijk over de moeizame samenwerking tussen de PvdA en GroenLinks, want Plasterk houdt niet van groene politiek. In zijn van drogredenen en persoonlijke afrekeningetjes aan elkaar hangende betoog schetste de voormalige minister een kloof tussen laagbetaalde arbeiders en een elite van klimaatactivisten die met minachting neerkijkt op het gewone volk, ja, die de tegenstander (!) is van dat gewone volk.

Zulke verwijten richting klimaatactivisten hoor je vaker. Het zijn verwende, hoogopgeleide, werkschuwe jongeren, ze zijn losgezongen van de maatschappelijke werkelijkheid en, o ja, ze zijn hypocriet want zelf vliegen ze zich wezenloos terwijl de hardwerkende Telegraaf-lezer niet meer op vliegvakantie naar de Costa del Sol mag.

Stuk voor stuk drogredenen: de harde ­realiteit van de klimaatcrisis wordt er niet door weerlegd. Je kunt wel roepen dat het allemaal niet zo’n vaart loopt, ondertussen kampt ruim een kwart van Europa met droogte. Portugal, Spanje en Italië zijn aan het verschrompelen nog voor de zomer is begonnen. In delen van Zuid-Frankrijk zien wijnbouwers zich wegens waterschaarste genoodzaakt om gezuiverd rioolwater te ­gebruiken. Glaasje Château d’Égout, meneer Plasterk?

Heeft Nederland in 2030 nog genoeg drinkwater?

Volgens het RIVM is het ook in Nederland ‘niet zeker of er in 2030 genoeg water is voor de productie van drinkwater’. Maar goed. De realiteit is natuurlijk ook maar gewoon de realiteit. Blijft staan: is het klimaat slechts de zorg van een kleine, wereldvreemde elite?

Nou, nee. In november 2021 bleek uit een enquête van Ipsos, in opdracht van de NOS, dat bijna zeven op de tien Nederlanders (69 procent) zich zorgen maken over de opwarming van de aarde. Eerder dat jaar becijferde het CBS dat 62 procent van de Nederlanders klimaatverandering een groot probleem vindt.

Dat is dan wel een heel grote elite.

De kachel ging als eerste uit bij mensen met een laag inkomen

En die laagbetaalde arbeiders – is het voor hen dan geen probleem? Tja, wie o wie zijn er als eerste de pineut wanneer de schaarste begint huis te houden? Weten we het nog, afgelopen najaar en winter, toen een andere grondstof schaars werd en de gasprijzen omhoogschoten? Juist. De kachel ging als eerste uit bij mensen met een laag inkomen.

De échte elite, dat zijn de mensen die dagelijks CO2 uit hun privéjet laten blaffen, die namens de aandeelhouders nog een tandje meer vervuilen én die voor de zekerheid alvast ergens hoog en vochtig een noodoptrekje hebben geregeld voor als de klimaatrampen zich écht niet meer inhouden.

De suggestie dat het bestrijden van de klimaatcrisis tegen de belangen van laag­betaalden indruist, is pervers. Het zijn de mensen met weinig geld – de AOW’ers, de arbeiders, de kleine ondernemers – die als eersten worden weggevaagd.