Commentaar
Aan de economische vluchteling kleeft ten onrechte negatief imago
De tijden dat bootvluchtelingen uit Vietnam of China hier van harte welkom waren, keren niet weer. De Europese lidstaten schuiven de vluchtelingenproblematiek tegenwoordig als een hete aardappel over hun bord. De Arabische lente in de zuidelijke buurlanden wordt toegejuicht , maar de consequentie ervan dat duizenden hun heil elders moeten zoeken, zien velen als dreigend onweer.
Vannacht is het de Nacht van de Vluchteling, maandag is het Wereldvluchtelingendag. Dat zijn momenten om stil te staan bij het lot van de vluchtelingen, die er vaak hun leven voor over hebben om Europa te bereiken. Maar het zou ook een moment moeten zijn nuchter met elkaar te debatteren hoe om te gaan met vluchtelingenstromen.
Want het debat wordt al te snel overgenomen door emoties. Verblind door menselijk leed of - helaas soms - opgejaagd door politieke scoringsdrift, verliest men gemakkelijk de feiten uit het oog. De Arabische lente heeft gezorgd voor een nieuwe stroom vluchtelingen, maar nog altijd vertrekt slechts een klein deel van hen per boot naar Europa. Het leeuwendeel van de gevluchte Libiërs vond en vindt onderdak in buurlanden Tunesië en Egypte. Of neem Turkije, dat nu adequaat en vanzelfsprekend de grenzen opent voor gevluchte Syriërs.
In Europa lijkt deze 'burenhulp' steeds moeizamer van de grond te komen. Terwijl deze toch ook in het belang is van Europa zelf. Ruimhartige en brede steun aan onze zuidelijke buurlanden is nodig, om mensen in eigen land kansen te geven iets op te bouwen en de regio stabiel te maken. Tegelijkertijd moet Europa de rijen sluiten en de kosten en lasten van opvang van hen die toch de oversteek wagen, gezamenlijk dragen. Mensen weren mag nooit belangrijker worden dan een humane opvang.
Daarbij ontkomt Europa er niet aan na te denken over de effecten van immigratie op de lange termijn. Nog altijd komt de overgrote meerderheid van de immigranten per vliegtuig of over de weg Europa binnen. Een deel van hen is op de vlucht voor oorlog en geweld. Een groot deel is 'economisch' vluchteling, een term waaraan ten onrechte een negatief imago kleeft. Zij komen namelijk af op het nog altijd grote aanbod van (illegaal) werk. De economieën van met name Zuid-Europa kunnen niet zonder, ook al is het recessie. Europa denkt na over kennismigranten, maar verzuimt na te denken over de behoefte aan lager geschoolde arbeid in de verre toekomst. Dát, en niet het terugsturen van boten, is de grote uitdaging.
undefined
