Waarom willen leraren zich toch nooit ziek melden?

Wat is dat toch met leraren die zich niet ziek willen melden? Kinderen hebben niets aan een zieke juf of meester, stelt Naomi Smits. “Het is eigenlijk van de zotte.”

Juf? Mag die verwarming wat lager? Het lijkt wel een sauna.’ Jelle kijkt me smekend aan. Janne heeft van haar oefenblad topografie een waaier gemaakt en waait zich koelte toe. “Vind je het warm?” klappertand ik. “Ik heb het ijskoud.”

Op het moment dat ik de woorden uitspreek, weet ik hoe laat het is. Virussen en infecties hebben ons land in de tang en wie met kinderen werkt – en toch een goede weerstand moet hebben opgebouwd – dient preventieve maatregelen te treffen. Voorkomen is immers beter dan genezen.

Aangezien ik elke dag een ziekmelding ontvang, kan ik stellen dat de griep ook hier zijn intrede heeft gedaan. Daarom probeer ik als een bezetene de bacteriën buiten het klaslokaal te houden. Inmiddels ben ik kilo’s gember, liters kippensoep en een gros sinaasappels verder, maar het heeft (nog) niet mogen baten. Ik laat de staking en het curriculumdebat even voor wat ze zijn en ik pijnig mijn hersens om te achterhalen hoe ik hieraan ben gekomen. Zijn het de bacillen van het kinderdagverblijf die mijn dreumes gratis mee naar huis neemt? Was het die leerling uit groep 7 die per ongeluk in mijn gezicht nieste? Of heb ik iets opgelopen op het onderwijscongres dat ik laatst bezocht? Ik heb geen idee.

Ik kan u wel verzekeren dat ik baal als een stekker.

Als ik moet vertellen dat een virus mij te pakken heeft, breekt het (koorst)zweet me uit

Want jezelf ziek melden als je net twee weken voor je nieuwe werkgever werkt, dat is toch wel een dingetje. Sowieso melden meesters en juffen zich niet graag ziek. ‘Het is maar werk’ en ‘ziek is ziek’ predik ik altijd goed bedoeld wanneer mijn collega’s zich hoestend en proestend door de reken- en taalinstructie worstelen. Ik stuur ze het liefst eigenhandig naar huis. Maar als ik zelf mijn leidinggevende moet mededelen dat een of ander virus mij te pakken heeft, breekt het (koorts)zweet me uit.

Wat is dat toch met leerkrachten die zich niet ziek willen/kunnen/durven melden? Willen we vanwege het lerarentekort onze klas niet in de steek laten? Waarom denken we altijd eerst aan de kinderen en dan pas aan onszelf? Waarom gaan wij altijd maar door en cijferen wij onszelf altijd maar weg?

Het is eigenlijk van de zotte! Kinderen hebben niets aan een leerkracht die ziek is. Vanaf nu beloof ik mezelf echt beterschap en zal ik in het vervolg niet meer zo aanmodderen. Tijd voor een lesje zelfzorg. En hopelijk doet goed voorbeeld volgen. Ziek is ziek. En ja – hoe leuk ons vak ook is – het is inderdaad maar werk.

“Ik denk echt dat je ziek wordt, juf.” Ava kijkt me bezorgd aan. “Ik denk het ook”, constateert Dirk. En om zijn verhaal kracht bij te zetten niest hij in mijn gezicht.

Naomi Smits geeft les op de Driekoningenschool in De Meern. Voor de onderwijspagina’s van Trouw schrijft ze over het wel en wee van haar groep 7 en 8. Lees haar columns hier terug.