Videobellen met groep acht, het is geweldig

“De camera loopt vast, juf!”

“Hallo? Hallo? Ik hoor ­jullie niet!”

“Ga weg pap, je loopt in beeld!”

“Zijn we er allemaal?”

“Nee, we missen Marieke.”

“En Goof is er ook nog niet!”

“Goof appt me dat hij er steeds wordt uitgegooid, maar hij gaat het opnieuw proberen!”

Het is woensdagmiddag 13.00 uur en (bijna) heel groep 8 zit klaar voor het videobellen. Dat is best een dingetje met 29 pubers, hun juffen, devices en verbindingen. We zitten in een soort hangout en ik heb zojuist iets gedownload, waardoor ik alle kinderen en mijn duo-collega kan zien. Mijn taak is alle koppen tellen, maar dat is onbegonnen werk. Want net als Goof word ook ik uit het programma gegooid en als ik weer terug ben, zie ik dat Faas, Lisa en Janne verdwenen zijn en mijn beeld weer vastloopt.

Ik moet even heel hard zuchten en vloek binnensmonds. “Dat hoorde ik, juf”, roept Ava. O ja, mijn microfoon staat aan. Mijn duo-collega heeft intussen alle kinderen op mute gezet en appt me: “Dit is niet te doen, joh! Alles loopt vast, vreselijk!” We hebben er stiekem wel veel lol in, en daarbij: hoe fijn is het om al die koppies weer even te zien.

De voorgaande dagen bestond het contact namelijk uit chatten, mailen, bellen en kaartjes sturen. Maar nu hebben we groen licht gekregen om met de kinderen te videobellen. Ook groep 8 vindt het geweldig om elkaar weer te zien.

Damian en Anna zijn fanatiek aan het puzzelen geslagen

Om de beurt vertellen de kinderen hoe het gaat: iedereen is ingeloot voor de middelbare school, een aantal kinderen heeft last van hooikoorts, Jelle heeft zijn hond trucjes geleerd – het lieve beest geeft ook even acte de présence voor de camera – en Dafne vertelt over haar turnkunsten. Daan showt ons zijn voetbalskills, Dirk ­verveelt zich stierlijk en Damian en Anna zijn fanatiek aan het puzzelen geslagen.

Er is helaas ook verdrietig nieuws. Femke vertelt dat ze een familielid heeft verloren aan het virus. Haar klasgenoten troosten haar. De klas is al geruime tijd van elkaar weg, maar op deze manier dichterbij dan ooit. Ik wrijf de tranen uit mijn ogen. “Ook hooikoorts, juf?”, vraagt Gijs. Ja, en ik vind het heel fijn iedereen weer te zien, te horen en te spreken.

Na een uurtje nemen we afscheid. Volgende week zullen we weer videobellen. Ik kijk er nu al naar uit. “Dat was leuk, juf. En nog bedankt voor de lieve kaart”, mailt Isa me later op de dag. “Ik hoop dat we gauw weer naar school kunnen gaan.”

Of we elkaar na de meivakantie daadwerkelijk in real life zullen treffen, is nog maar de vraag. Maar intussen hebben we veel contact. Dat is ontzettend fijn.

Lees ook:

‘Thuis werken is moeilijk, dan ga ik gamen’

In de Amsterdamse Bijlmer wonen veel kwetsbare kinderen. Basisschool Wereldwijs heeft een aparte opvang voor deze groep ingericht.