Twee onderwijsnachtmerries op een rij, en dat in de vakantie

‘Wakker worden. Wakker worden! Je bent aan het dromen!’ Het is het holst van de nacht en ik kijk mijn echtgenoot versuft aan. ‘Waar droomde je over?’ vraagt hij me. ‘Over school’, antwoord ik enigszins in paniek. ‘Over school? Nu al?’ Ik knik schuldbewust.

Het is de derde week van de zomervakantie en wij vertoeven in Zeeland. We hebben rustige stranden en stadjes bezocht, gefietst, gewandeld, boeken gelezen en gewoon ook lekker genikst. Aan mijn werk en onderwijs heb ik geen moment gedacht. Heerlijk!

Maar blijkbaar is mijn onderbewustzijn toch stiekem bezig met het nieuwe schooljaar. Ik bedoel: waarom droom ik er anders over? En waarom al zo vroeg in de vakantie? Normaal krijg ik die droom het weekend voor ik moet beginnen. Tijd om erover na te denken heb ik niet, want de slaap overmeestert me. Na een woelige nacht zit ik met kleine oogjes aan het ontbijt.

Ook was er meubilair verdwenen en deed het digibord het weer eens niet

‘Waar ging je droom trouwens over?’, wordt me tussen kwark en beschuit gevraagd. En dan start ik een onsamenhangend verhaal over dat ik zonder dat ik het wist allerlei onbekende nieuwe leerlingen in de klas kreeg. Dat de kinderen allemaal in het oranje naar school moesten vanwege de gemiste Koningsspelen en het EK. Ook was er meubilair verdwenen, deed het digibord het weer eens niet en trof ik een duo die mij als een kleuter behandelde. Mijn echtgenoot steekt me een hart onder de riem door ‘Dromen zijn bedrog’ vals te zingen en hoopt dat ik de aankomende nacht beter zal slapen.

Ik ben er niet gerust op. Daarbij vraag ik me af of ik de enige ben die last heeft van dit soort onderwijsnachtmerries en check het even bij collega-leerkrachten op de socials. Het is een herkenbaar verhaal, want de reacties én nachtmerries stromen binnen. Het stelt me toch wel gerust dat ik niet de enige blijk te zijn.

Na een zonovergoten dag aan de Zeeuwse kust val ik als een blok in slaap, maar ’s nachts word ik wederom badend in het zweet wakker. Dit keer was ik met mijn leerlingen op excursie naar Maastricht en onderweg gooiden ze methodeboeken uit de trein die als een boemerang door het raam terugvlogen. Ik moest mijn dochter (in een niet-matchende ­outfit) meenemen, want ik had geen opvang. Bij het eindpunt bleek mijn pabodiploma niet meer geldig en moest ik eerst een grote roze tas in een veel te kleine stationskluis stoppen en een megagrote wattenstaaf in mijn neus boren om mijn diploma terug te krijgen. De horror.

Twee onderwijsnachtmerries op een rij, dan had ik het maar gehad. De nacht voordat ik moet starten, slaap ik als een roosje. En droom ik over een gelukkig nieuw schooljaar zonder virussen en maatregelen, zonder lerarentekort en mét werkende materialen.

Het was haast utopisch. Maar nogmaals: de meeste dromen zijn bedrog.

Naomi Smits geeft les op de Driekoningenschool in De Meern. Voor de onderwijspagina’s van Trouw schrijft ze over het wel en wee van haar groep 7 en 8. Lees haar columns hier terug.