Mag je met een app checken waar je puber uithangt?

Lastige pubers, dreinende tieners of krijsende kleuters? Elke week behandelt Trouw een opvoedvraag van lezers. Deze keer: hoe ver mag je gaan het volgen van je kind?

Een bezorgde moeder gebruikt diverse apps om te kijken waar haar puberdochter is. Het meisje voelt zich bespied en wil dat haar moeder hiermee stopt.

Via apps als ‘Find my friends’ of Snapchat kunnen ouders makkelijk traceren waar hun kind is. Dat wil zeggen: als je kind een smartphone bij zich heeft en de locatiebepaling voor die apps aan heeft staan. Een moeder gebruikt de moderne mogelijkheden graag om te zien of haar veertienjarige dochter goed is aangekomen op een verjaardagsfeestje of dat ze die lange weg door het bos al voorbij is met haar fiets.

“Ik vind het een fijn idee om af en toe te kijken waar ze is, en met wie. Zeker nu ze steeds vaker alleen en ook ’s avonds op pad is”, zegt de moeder. “Maar mijn dochter wil het niet en voelt zich bespioneerd. Ik denk dan: als je niets te verbergen hebt, is het toch niet erg? Tegenwoordig zet ze steeds vaker haar locatiebepaling uit. Ik wil hier graag afspraken met haar over maken, want ik vind mijn dochter nog te jong om zomaar de wijde (en soms onveilige) wereld in te trekken.”

Tango tussen begrenzen en loslaten

‘Een kind grootbrengen betekent steeds een beetje meer loslaten’, schrijft pubercoach Meta Herman de Groot in haar boek Ik moet toch ook mijn klootzakje kwijt dat deze week verschijnt. Ze schrijft hierin over de relatie tussen ouders en pubers. ‘Of het nu gaat over huiswerk maken, wel of geen alcohol drinken of het controleren waar je puberdochter uithangt: ik zie loslaten als een tango. Een dans van begrenzing, verantwoordelijkheid en vertrouwen geven.’

Tot een paar jaar geleden was het niet mogelijk om je kind te allen tijde te volgen. Maar nu is dat vrij eenvoudig, zegt de pubercoach. “Ik snap best dat deze tiener zich bespied voelt, ook al doet haar moeder het met de beste bedoelingen.” Het zou dus goed zijn als moeder kijkt naar wat haar kind aankan aan verantwoordelijkheid, in plaats van wat zij vanuit haar eigen zorgen en angst aankan.

“Het liefst wil je alle ongemakken en onveilige situaties uit het leven van je kind bannen. Dat is misschien een logische wens maar ook een onrealistisch streven. Misschien kan ze haar dochter uitleggen waar haar angst of bezorgdheid vandaan komt. Heeft ze zelf ooit iets naars meegemaakt of is ze heel beschermd opgevoed? Wellicht begrijpt haar dochter dan beter waarom haar moeder wil weten waar zij is.”

Kwestie van uitproberen

Controledwang gaat vrijwel altijd over de angst van ouders zelf, zegt Meta Herman de Groot. Maar voor de ontwikkeling van een puber is het juist belangrijk om vertrouwen en eigen verantwoordelijkheid te krijgen. Te veel bezorgdheid bij ouders ontneemt kinderen de mogelijkheid om onbezorgd te spelen, te ontdekken en eigen fouten te maken.

“Als je te veel begrenst en te weinig verantwoordelijkheid geeft, bestaat de kans dat je kind in opstand komt. Dan gaat je puber zich verzetten. Het meisje is de wereld aan het ontdekken en moet daar de ruimte voor krijgen. Dat betekent ook dat ze soms stiekem, uit het zicht van haar ouders, iets wil uitproberen. Dat hoort er nu eenmaal bij.”

Het is voor elk kind verschillend hoeveel verantwoordelijkheid het aankan op een bepaalde leeftijd. Dat is een kwestie van uitproberen. Beschaamt je puber het vertrouwen, bijvoorbeeld door veel later thuis te komen dan afgesproken zonder dat zij even wat heeft laten horen, dan kun je het daar over hebben. “Misschien moeten er nieuwe afspraken komen, maar straffen helpt eigenlijk nooit”, weet Meta Herman de Groot.

“Beter kun je samen bekijken hoe je tot een compromis komt. Als je dochter haar locatiebepaling uitzet en niet continu in de gaten gehouden wil worden, dan kun je misschien wel afspreken dat ze een appje stuurt als ze op een feestje aankomt of wanneer ze naar huis gaat. Geef haar genoeg vertrouwen binnen gezonde kaders, zodat ze kan groeien in eigen verantwoordelijkheid.”