‘Je wordt hier niet aangestaard als je in een rolstoel zit’

Ze hebben er wat voor over om naar school te gaan op De Monnikskap in Nijmegen. Joris Berkers (18), die in een rolstoel zit, reist sinds zijn dertiende iedere dag een uur heen en een uur terug vanuit Helenaveen in Noord-Brabant. Eloïse Deijkers (21), afkomstig uit Breda, ging zelfs intern op De Monnikskap. De gymnasiaste kon na een zware hersenschudding zes jaar geleden het tempo op school niet meer bijbenen, maar verwacht binnenkort toch eindexamen te doen op de havo, met deelcertificaten op vwo-niveau. Ze zal de school, waar leerlingen van 12 tot 27 jaar op zitten, gaan missen: “Dit voelt als een tweede familie.”

Voor Joris en Eloïse leek het er even op dat zij, ondanks hun bovengemiddelde intelligentie, alleen op vmbo-niveau de middelbare school zouden kunnen afmaken. Bij hen in de buurt was geen speciale school te vinden, die leerlingen met een beperking meer onderwijs kon bieden. Joris’ kijkdag op een vmbo-school in Groesbeek liep spaak vanwege de daar aanwezige trappen. “Mij werd gezegd dat ik naast het vmbo thuis dan maar extra werk moest gaan doen”, vertelt Eloïse. De Monnikskap in Nijmegen was voor beiden uiteindelijk de enige manier om hun talenten te benutten.

Het fijne aan De Monnikskap is, vinden Joris en Eloïse, dat hij zo dicht op het kleinschalige Dominicus College zit, een reguliere school voor havo en vwo. Alleen de aula zit tussen beide afdelingen in. “Je wordt niet aangestaard als je in een rolstoel zit, dat is hier heel normaal”, zegt Joris. Eloïse volgt soms lessen Cambridge Engels op de Dominicus-afdeling, “maar als er daar leerlingen met dyslexie zitten, komen ze ook weleens bij ons, omdat het hier rustiger is.”

Aangepaste voorzieningen

Er hangt een sfeer van vrijheid en geborgenheid op de school. Hoe zal dat straks zijn als het Dominicus is verdwenen? Volgens de koepel VOcampus blijft het voortbestaan van De Monnikskap ‘geborgd’, maar er zijn bij ouders en leerlingen grote twijfels over wat dat waard is.

“In de toekomst zal het aangepaste onderwijs dat hier wordt gegeven, afhankelijker worden van het samenwerkingsverband”, zegt Esther Lamers, moeder van leerling Casper. “Dan komen er vragen om de hoek kijken als: hoe duur is die school eigenlijk? Of: als De Monnikskap zoveel geld kost, wat blijft er van ons budget dan nog over voor passend onderwijs op reguliere scholen?”

Als De Monnikskap moet worden ondergebracht bij een andere school, zou dat misschien wel een afscheid betekenen van het gebouw, van de rustplekken, aangepaste voorzieningen en therapieruimtes van de Monnikskap-leerlingen. “Die hebben ze hier niet om je te pamperen, hoor”, zegt Eloïse. “Je leert hier wat je aankunt, wat je nodig hebt om in de maatschappij te functioneren. Dankzij deze school denk ik dat het straks met een studie ook wel goed moet komen. Waarschijnlijk wordt het cultuurwetenschappen.”

Ook Joris kijkt uit naar een studie geschiedenis, al zal hij ook wel zo’n tien jaar doen over zijn havo. “Ik zit hier nog drie jaar – en met plezier. Dat het hier zo goed is, dat wens ik toekomstige leerlingen ook toe.”

Lees ook:

Juist de toekomst van hét schoolvoorbeeld van inclusief onderwijs, De Monnikskap, wordt nu bedreigd

Leerlingen, ouders en een aantal docenten vrezen dat De Monnikskap, een afdeling voor leerlingen met een beperking van het Nijmeegse Dominicus College, vermorzeld gaat worden door financiële regels.

Karin en Rien zitten allebei in een rolstoel, dus samen met de bus op pad zit er niet in

Karin en Rien de Leeuw zitten al bijna veertig jaar in een rolstoel. ‘Naar sommige plekken gaan we gewoon niet, dan hoeven we ons ook niet te ergeren.’