Drukke banen én thuisonderwijs op een kleine bovenwoning. ‘Het moet niet langer dan twee weken duren’

Het is guur en grauw op het Amsterdamse Wittenburgereiland, maar toch zijn de leerlingen die in de kleine pauze het plein van de Alan Turingschool op worden gestuurd vandaag de geluksvogels. Want hun klasgenootjes in de buurt zitten voorlopig binnen achter een laptop. Onder hen zijn, enkele blokken verderop, Mynk (9) en Isolde (6) en hun broer Simon (11), die al in de eerste klas van de middelbare school zit. Met hun ouders Bram Heerebout, technisch directeur van een it-bedrijf, en Nienke Vierstra, die vier dagen per week werkt voor een ontwikkelingsorganisatie, wonen ze op een dikke 80 vierkante meter, drie hoog. “Het is de fijnste groep om mee in een lockdown te zitten”, zegt Nienke, “maar het moet niet langer dan twee weken gaan duren”.

Na de kerstvakantie moest het hele gezin maandagochtend weer opstarten. Bram neemt plaats in de slaapkamer van Simon om zijn collega’s weer even online te spreken. Op de achtergrond bungelen wat speelgoedvleermuizen. Nienke zit in de woonkamer achter een dubbel scherm, zij is programmaregisseur voor ontwikkelingsprojecten in Oeganda en Indonesië en geeft trainingen in geweldloze communicatie. Vroeger reisde ze veel voor haar werk, nu moet alles online. Simon zit verderop aan de keukentafel en klapt zijn laptop dicht: er valt een lesuur uit. Voor Isolde, die achter haar moeder aan een laag tafeltje zit, moest vanochtend eerst nog even een laptop worden opgehaald op school. Mynk is in de slaapkamer, die hij met Isolde deelt, tussen zijn bouwwerken van technisch Lego aan het videobellen met de klas. Gelukkig kan het weer, want om half negen crashte de onderwijsapp Zuluconnect nog. Maar Isoldes juf, wijs geworden door de vorige lockdown, had dit weekend haar instructiefilmpjes al online geplaatst, waardoor haar derde groep makkelijk aan de slag kon.

De kinderen zijn er gelaten onder, dat thuiszitten. Het is dan ook niet voor het eerst. Niet alleen konden ze dit voorjaar niet naar school, ook kreeg Nienke in oktober corona. Als enige in het gezin. Ze moesten allemaal in quarantaine. “Ik heb het als heftig ervaren”, zegt Nienke. “Nog steeds ben ik niet helemaal hersteld. Ik ben daardoor ook wel anders naar de maatregelen gaan kijken. Je wilt echt voorkomen dat iemand corona krijgt. Ik heb geen idee waar ik het heb kunnen oplopen, we zagen bijna niemand. Maar corona blijkt gewoon superbesmettelijk te zijn.”

Kinderen komen weinig buiten

Bram maakt zich er zorgen over dat zijn kinderen al geruime tijd te weinig buiten komen. Ze hebben geen tuin, alleen een balkon met een speciaal voor de eerste lockdown aangeschafte hangstoel. Simons klimmuur is dicht. Mynk doet aan freerunning, maar ook dat gaat niet door. En Isoldes zwemlessen zijn wederom, net voor ze haar A-diploma kon halen, afgelast. Er is gelukkig een speeltuin in de buurt, maar een uur per dag naar buiten (zoals Nienke en Bram zich hadden voorgenomen) halen de kinderen niet.

Voor Nienkes herstel van corona moet zij stress vermijden. “Ik hoorde tijdens een online kerstborrel met mijn werk dat de scholen dichtgingen. Dat had ik echt nooit verwacht. Ik kon van de schok even niks uitbrengen. De directeur van mijn organisatie heeft vier kinderen. Hij weet hoe stressvol het is om ze nu thuis hebben, en is gelukkig heel begripvol. Want dit helpt mij nu natuurlijk niet.”

Ook Bram riep enkele dagen voor de aankondiging van de lockdown nog op het schoolplein: “We redden het wel, zolang de scholen maar openblijven!” Hij lacht er nu om, maar vreest voor een verlenging van de schoolsluiting. “Wij hebben geen kinderen bij wie je je meteen zorgen maakt over de leerprestaties, maar Mynk zit wel in groep 7. Het zou toch wel heel zonde zijn als zijn schooladvies en Cito-score nu ineens gaan dalen. En Isolde legt in groep 3 ook een basis voor lezen en schrijven. Het zijn belangrijke klassen. En als we zien hoe hard het nu in Engeland gaat met die gemuteerde variant, dan houden we hier ons hart vast.”

Lees ook:

De meeste kinderen hoeven geen schade op te lopen van een schoolsluiting

Magda Bolt verhaalt uit haar eigen herinnering: ze stond vroeger regelmatig voor een gesloten schooldeur. Maar haar generatie kwam er goed uit.

Woede en onbegrip over sluiting van de basisscholen

Scholieren zitten vanaf vandaag een dikke maand thuis. Dat had, zeker in het basisonderwijs, nooit mogen gebeuren, vinden deskundigen.