De smartphoneverslaafde, dat is de ander

“Moeten we het hier wéér over hebben?” Het fragmentje van Lubach over mobiele telefoons op school staat net aan op het smartboard in de vierde klas. Meestal vinden ze hem fantastisch, nu zijn ze het hartgrondig oneens. “Wij kunnen er prima mee omgaan hoor, een verbod hoeft niet.” Nou, merkt één van de leerlingen op, “voor de bruggers zou het misschien wél goed zijn. Die moeten leren echt contact te maken.” Juist. De smartphoneverslaafde, dat is de ander.

Door de motie van het CDA over een landelijk verbod werd de discussie op scherp gesteld en door Arjen Lubach naar een (nog) breder publiek verspreid. De minister, die het voorstel in eerste instantie afwees, maakte vorige week een draai. Dus moeten we het hier wéér over hebben? Wat mij betreft nog één keer.

Kunnen we dat niet gewoon zelf, een verbod doorvoeren?

Als ik de discussie zo volg is een ruime meerderheid van de betrokkenen (met uitzondering van de leerlingen) al lang van mening dat het niet echt lekker werkt om de verslavende piep- en trilmachines mee te nemen naar een plek waar je Franse woordjes in je hoofd probeert te krijgen. De vraag is alleen: kunnen we het niet gewoon zelf? Moet dit vanuit Den Haag?

Een ministerieel gebod zou compleet indruisen tegen de manier waarop onderwijspolitiek is gevoerd in de afgelopen decennia. In Nederland is het niet aan de minister wat ik vertel over de Egyptenaren, of we samen het volkslied zingen en hoeveel kinderen er in één klas mogen zitten. Laat staan dat hij iets te zeggen zou moeten hebben over telefoons in de klas.

Maar op veel scholen houdt de kleine groep leraren die de smartphone gebruikt in de les (ja maar, Kahoot!) en een grotere groep die geen moeite in de handhaving wil steken, een verbod tegen. Net zoals de wens om veel leerlingen binnen te halen trouwens: een ban op smartphones klinkt toch ongezellig op de open dag. De energie gaat eerder in interessante projecten zitten waarmee de groep-8’ers worden gelokt dan in een goed pedagogisch-didactisch klimaat. En zelfs als dat er wel is, zo leert de praktijk, verzandt het gemakkelijk bij wisselingen van personeel en leidinggevenden.

Directe sturing van de minister, doe maar gewoon

Henk Hagoort, de voorzitter van de VO-raad (de club van schoolbesturen) huiverde in zijn meest recente blog voor het op handen zijnde interdepartementaal beleidsonderzoek waar de sturing in het onderwijs tegen het licht wordt gehouden. Het lijkt erop dat deze minister hem vaker wil overslaan en een stuk directere sturing wil gaan uitoefenen op de scholen.

Ik was nooit zo’n fan van oekazes uit Den Haag, elke school wist toch zeker zelf wat het best was voor haar leerlingen? Maar inmiddels ben ik om. Beste minister, u bent inmiddels vaak genoeg in gesprek geweest met ‘het veld’. Die hebben zelfs deze doodeenvoudige maatregel niet weten in te voeren.

Dus doe het maar gewoon: schrijf die wet en verlos mijn leerlingen van hun telefoonverslaving (en dit debat).

Erik Ex (1987) is leraar geschiedenis op het Cygnus Gymnasium in Amsterdam. Hij schrijft elke twee weken een column. Lees zijn eerdere bijdragen hier terug.