Zo moeilijk is de keus toch niet
Dear America,
Over vijf dagen beslist u welke primeur de wereld gaat beleven: de eerste vrouwelijke president in het Witte Huis of een man die vrouwen lachend reduceert tot hun lichaam en 'migranten' tot hun geloof, afkomst of huidskleur. Ja, 'migranten' plaats ik hier tussen aanhalingstekens. Want mijnheer Trump, met zijn Duits-Schotse familie en Sloveense vrouw, is natuurlijk net zo 'migrant' als de 'bad hombres' die hij zegt te willen weren. Maar dat terzijde.
Een duivels dilemma, zegt u? Kiezen tussen twee kwaden? Dat snap ik niet helemaal. Want wat is er nou zo moeilijk aan de keuze tussen een ervaren, intelligente, competente vrouw en een man die deze week nog een Afrikaans-Amerikaanse fan in North Carolina en plein public een misdadiger noemde en hem hardhandig liet verwijderen. Een man die door een nog altijd groeiende groep vrouwen wordt beschuldigd van seksueel geweld en zijn opschepperij daarover afdoet als kleedkamerpraatjes. Een man die moslims de toegang tot uw land wil ontzeggen en een muur wil bouwen tegen de Mexicanen. Moet ik nog doorgaan? De lijst is lang, heel lang.
Ik snap eerlijk gezegd überhaupt niet hoe juist deze man zo ver kon komen. Iemand die meerdere keren faillissement aanvroeg, belastingontwijking goedpraat en de rechtsgeldigheid van de verkiezingen openlijk in twijfel durft te trekken. Is Amerika werkelijk zo diep gezonken dat dit het beste is wat jullie de wereld te bieden hebben?
Amerika, dat het altijd zo goed weet voor de rest van de wereld. Irak, Afghanistan, Libië; als eerste stonden jullie klaar om in te grijpen, in naam van de vrijheid, mensenrechten en democratie. Met wisselend succes, maar laten we het daar nu niet over hebben. We hebben het nu over macht. En die strekt ver, heel ver. Zo ver zelfs, dat het in sommige landen makkelijker is om een Coca-Cola te kopen dan schoon drinkwater.
Waar bemoeit dat mens zich mee, denkt u misschien? Inderdaad, waar bemoei ik me mee. We hebben het per slot van rekening slechts over de volgende president van de Verenigde Staten, de zelfbenoemde leider van de vrije wereld. Met de beschikking over ruim twee miljoen militairen en reservisten en duizenden kernwapens, waarvan een aantal naar verluidt zelfs op Nederlandse bodem staan. Maar ja, wie ben ik, en al die andere zeven miljard wereldbewoners binnen de straal van jullie vernietigingswapens, maar zonder kiesrecht in jullie land?
Alles goed en wel, maar Hillary Clinton en haar e-mails dan, zegt u wellicht? Haar relatie met Wall Street, de dubieuze donaties aan de Clinton Foundation, haar buitenlands beleid? Niet handig, niet fraai, niet altijd om over naar huis te schrijven. Maar om nou, zoals ik een aantal van mijn Amerikaanse facebookvrienden zie doen, op te roepen om op Trump te stemmen omdat ze eigenlijk Bernie Sanders in het Witte Huis wilden zien? Really? Menen jullie dat nou echt serieus?
'The land of the free and the home of the brave', zo klinkt het in jullie prachtige volkslied. Ik hoop werkelijk dat dat waar blijkt, volgende week. Dat u werkelijk de moed heeft om geschiedenis te schrijven. Dear America, please make America great again. Maar dan ook echt.
Kind regards on behalf of the rest of the world
undefined
