Zo bewaar ik mezelf

Stel, je zou jezelf tegenkomen. Precies zoals je nu bent, zou jij dan vrienden met jezelf willen zijn?" vroeg E. "Toevallig vroeg ik gisteren aan een vriendin of ze kon uitleggen wie ze dacht te zijn in mijn ogen. Of ze diegene daadwerkelijk wilde zijn. En zo niet, of het dan niet tijd werd dat ze in actie zou komen. Of je er niet voor moet zien te zorgen dat je iemand bent die je zou willen zijn."

"Kijk, daar word ik nou zo moe van", zei E. Ze liet het vlammetje van de aansteker een paar keer oplaaien. Een tic. Ze had er vele. E. kon nooit rustig blijven zitten; daar was ze te intelligent voor.

"Waar word je moe van?" vroeg ik.

"Ik stel jou een vraag, en wat doe jij? Je geeft geen antwoord; je geeft nooit antwoord. In plaats daarvan leid je de boel af. Dat is wat je altijd doet."

Ik wilde E. zeggen dat dat komt doordat ik niet in antwoorden maar in beweging geloof. Ik hield mijn mond, want er zou gegarandeerd ruzie van komen. Er zijn dagen dat ik zin heb in ruzie, en dat ik precies weet waar ik die zoeken moet en vinden kan. Maar E. is zelfs te intelligent om ruzie mee te maken. Ik bedoel: als je niet van verliezen houdt.

"Ik wil best antwoord geven, maar ik vond het toevallig dat ik gisteren een soortgelijke vraag stelde. Zo vaak gebeurt het niet dat..."

"Je begrijpt best wat ik bedoel."

"Ja, goed. Ik snap het. Of ik vrienden met mezelf zou willen zijn?"

"Ja."

"Dat denk ik niet."

"Dat denk je niet?"

"Nee. Zeker weten van niet, eigenlijk."

E. was even stil. Zelfs het spelen met de aansteker hield voor een kort moment op.

"Kijk", zei ze toen. "Eerlijk gezegd is dat een probleem."

"Eventueel", zei ik.

"Dat is het", zei ze. "Waarom zit je hier eigenlijk in je eentje in die domme flat?"

"Ik heb de honden."

E. gooide de aansteker op de salontafel, schoof heen en weer in haar stoel, pakte de aansteker weer op en begon opnieuw vlammetjes te maken.

"Ik vind het geen domme flat. Het is mijn huis, ik zit hier prima", zei ik.

"Ongetwijfeld. In je eigen wereld. Zonder dat je jezelf zou willen leren kennen." Ze schudde haar hoofd. "Je bent zo bang, jij."

"Angst is het niet", zei ik. "Ik volg mijn intuïtie."

"Misschien verwar je die twee met elkaar."

Ik knikte. Ik moest haar toch iets geven.

"Je begint nergens aan. En als je eraan begint, stop je voordat je het een naam kunt geven. Je gebruikt niets op."

Ik wilde haar vragen of ze dit helder uit kon leggen. Toch denk ik dat ik snapte wat ze bedoelde. Ik laat alles eindigen voordat het zichzelf laat eindigen.

"Dat is mijn manier om de eeuwigheid te zoeken", zei ik. "Ik bewaar wat ik niet afmaak."

"Te makkelijk", zei E, die altijd alles moeilijker wil maken.

Ik dacht aan het laatste meisje met wie ik was geweest. We hadden elkaar ontmoet op een feest, en ik had haar meegetrokken naar een donkere plek in de tuin. Tussen een paar vuilcontainers hadden we gezoend. Ze had me op zo'n vanzelfsprekende manier aangeraakt dat ik ervan was geschrokken. Omdat ik plotseling begreep wíé ze aanraakte en ik had geen zin om daarbij stil te staan.

"Je gaat aan zoveel voorbij", zei E.

"Dat kun jij niet voor mij beslissen."

"Ik ben je vriend."

Dat klopt. Ik voelde een innige verbondenheid met haar. Voor E. was ik niet bang. Ik keek hooguit tegen haar op. Ze probeerde me tegen wil en dank te helpen, maar vond het uiteindelijk goed genoeg hoe het was; iemand die nou eenmaal naar binnen toe uitsloeg. Die mensen moesten er ook zijn.

"En jij?" vroeg ik aan E.

"Wat, en ik?"

"Zou jij vrienden met jezelf willen zijn?"

"Ja, natuurlijk", zei ze. "Maar nu moet ik het met jou doen. Het ziet er niet naar uit dat je het zelf gaat doen", zei ze. "En iemand moet het doen."

Opnieuw probeerde ze een vlam te maken. Maar het gas in de aansteker was op. Dat zei, in dit geval, niet veel.

undefined