Column
Zijn er nog leraren als mijn pasgeboren dochter naar school gaat?
Het waren roerige weken voor het onderwijs. Er rouleerden nieuwsberichten dat de pabo bij jongeren nog steeds niet in trek is – goh –, er was gedoe om een leerkracht die een leerling in zijn nek greep en ook wilde men tellers en noemers uit het rekenonderwijs schrappen.
Voor mij als leerkracht waren het ook roerige weken. Op microniveau welteverstaan. Toetsen, rapporten schrijven, juffenfeest; ik viel na mijn verlof met mijn neus in de onderwijsboter. En dan was er ook nog mijn vorige column die veel stof deed opwaaien.
Daarin vertelde ik over mijn lieve, enthousiaste, betrokken en bevlogen vriendin die gestopt is met wat ze het liefste doet: lesgeven. Mocht u het bestaan van mijn vriendin in twijfel hebben getrokken: ze bestaat echt. Maar zij en haar verhaal zijn ook model gaan staan voor al die andere steengoede leerkrachten die er tabak van hebben gekregen.
Het stuk was herkenbaar – heel herkenbaar – zo bleek uit de tienduizenden reacties die ik via social media heb ontvangen. Vanuit het hele land meldden zich leerkrachten die ook om dezelfde redenen (passend onderwijs, ontevreden ouders, etc.) gestopt zijn in het onderwijs. Er meldden zich leerkrachten die voor de keuze ‘stoppen of doorgaan’ stonden. Er meldden zich ouders wier kinderen al talloze leerkrachtwisselingen voor de kiezen hebben gekregen. En er meldden zich mensen die alle meesters en juffen een hart onder de riem staken. Het maakte diepe indruk op me. Ons land – met opmerkelijk genoeg een van de beste onderwijssystemen ter wereld – heeft een serieus probleem.
Assertiviteit
Er waren ook kritische noten. Een handvol lezers vond dat leerkrachten niet zo moesten zeuren en maakte zich zorgen om hun hulpeloosheid, hun gebrek aan doorzettingsvermogen en hun gebrek aan assertiviteit. Ook onderwijsvernieuwers mengden zich in de conversatie en somden op wat er allemaal mis zou zijn met de school, het schoolbestuur en het beleid ten opzichte van passend onderwijs, werkdruk en ouders.
Met een gebrek aan assertiviteit of doorzettingsvermogen heeft het stoppen in het onderwijs denk ik niks te maken. Maar door al die andere reacties ben ik mezelf wel een en ander gaan afvragen. Wat voorbeelden: doen directies en besturen er alles aan om leerkrachten te behouden? Hoe is het mogelijk dat de ene klas één à twee zorgleerlingen heeft en een andere klas acht? Bestaan er scholen met alleen maar gelukkige leerkrachten of tevreden ouders? Wat kunnen we nou écht doen om het lerarentekort tegen te gaan?
De definitieve antwoorden op die vragen heb ik helaas niet, maar ik zou ze wel graag willen hebben. Ik maak me namelijk oprecht zorgen dat tegen de tijd dat mijn pasgeboren dochter naar school gaat, alle sterke en gemotiveerde leerkrachten verdwenen zijn.
En dus vrees ik dat er, wat het onderwijs betreft, nog veel roerige weken, maanden en jaren zullen volgen.
Naomi Smits is docent in het basisonderwijs. Voor Trouw schrijft ze over het wel en wee van haar groep 3. Lees hier meer van haar columns.
