Column
Zij die in eigen land journalisten vastzetten, mogen hier geen geesten vergiftigen
Gisterochtend schreef de Volkskrant in een hoofdcommentaar: ‘Een verbod op Turkse inmenging is in strijd met vrijheid van meningsuiting en voedt Turks nationalisme’. Een dag ervoor ging het commentaar van NRC Handelsblad in eenzelfde richting: ‘Turken moeten ook hier kunnen spreken’. Enkele uren ervoor had Trouw de tendens al aangegeven: ‘Geen grond om Turken te weren.’
Alle drie de landelijke kwaliteitsdagbladen (lees hier de commentaren in de Volkskrant en de NRC) pleitten voor het toelaten van Turkse politici, ministers en hun president op Nederlands grondgebied, om hun eigen politieke propaganda te bedrijven voor een referendum. Excuses: om ‘campagne’ te voeren op het soevereine territorium van een vreemd land, wat tegenstanders in eigen land zeer moeilijk, zo niet onmogelijk wordt gemaakt.
Argumenten van de commentatoren gaan over grondrechten en vrijheid van meningsuiting die in Nederland ook voor buitenlandse politici moeten gelden. Ook al zijn die ministers en hun president fascistoïde figuren die democratie en rechtsstaat dag in dag uit met voeten treden, Europa en zijn waarden verafschuwen en waar mogelijk beledigen.
In geen enkel van die drie hoofdcommentaren zal men een spoor van solidariteit vinden met de collega’s in Turkije die achter de tralies zitten of door de (bezoekende) politieke macht werkloos zijn gemaakt. Erger: er wordt met geen woord, geen letter en geen komma aan al die journalisten gerefereerd die slachtoffer van Erdogan zijn geworden. Driemaal niets dus voor de crème de la crème van de Nederlandse pers die in woorden liever actief ageert voor het toelaten van de Turkse despoot binnen onze grenzen. Er wordt in feite voor gepleit dat censoren die in eigen land journalisten hun vrijheid van meningsuiting hebben ontnomen, hier de kans moeten krijgen om geesten te vergiftigen, in naam van ... de vrijheid van meningsuiting. Een gotspe.
Geen solidariteit
Misschien is het zinnig om op de site van Reporters zonder Grenzen kennis te nemen van hun jongste actie ten gunst van de monddood gemaakte pers in Turkije. Deze organisatie telt in Turkije 28 tv-zenders, 34 radiostations, 5 persbureau’s, 58 kranten, 15 magazines en 29 uitgeverijen die de handlangers van Erdogan hebben gesloten. Meer dan 800 perskaarten zijn vernietigd. Op de NOS-site vertelt correspondent Lucas Waagmeester dat in Turkije 150 journalisten zijn gearresteerd. Ook buitenlandse correspondenten zijn het land uitgezet of hun is de toegang tot Turkije ontzegd. Laatst is Die Welt-correspondent Deniz Yücel voor spionage en terrorisme vastgezet. Geen land in de wereld doet het slechter.
Een teken van solidariteit van de Nederlandse kwaliteitspers met de onderdrukte Turkse collega’s door zich te verzetten tegen de komst van hen die ze monddood hebben gemaakt, hoeft men dus niet te verwachten. Zoek hier de journalist en je vindt alleen een ambtenaar van het meest steriele formalisme. Als de vastgezette Turkse journalisten Nederlands konden lezen, zouden ze de drie hoofdcommentaren met maar een paar woorden samenvatten: verraad aan de eigen beroepsgroep en ethiek.
