Ze besloot zich te laten steriliseren, holymoly

Afgelopen vrijdag in mijn mailbox: Ik heb na het zien van je documentaire, besloten ook mezelf te laten steriliseren. Ik ben 24 en weet het zeker. Ga door met wat je doet!!! Love you!!

Holymoly

Ik vroeg haar of ik haar mocht bellen. "Graag", antwoordde ze.

Afghaans was ze. Achttien jaar geleden vluchtten haar ouders met haar naar Nederland. De eerste keer dat ze over mij hoorde vond ze me irritant, maar toen ging ze zich verdiepen.

Ze volgde de Amiri-zaak waarvoor ik naar Afghanistan was gereisd om een meisje te helpen haar gedeporteerde vader te vinden. Las mijn columns in deze krant. Stopte met vlees eten, ging sociologie studeren. Wilde iets goeds doen voor deze wereld. Bekeek mijn film 'Save our children'. En besloot zich te laten steriliseren.

Ja, ze was al bij haar huisarts geweest. Die had haar verplicht er nog een paar weken over na te denken. Dat had ze nu gedaan en ze was heel zeker van haar zaak. En dat wilde ze me laten weten. Dat ik haar had geïnspireerd en dat ik nooit mag stoppen met de dingen die ik doe.

Holymoly.

Twee jaar geleden maakte ik een film over het oprakende fosfaat: 'Save our children'. Fosfaat is, net als onder andere zuurstof en water, essentieel voor al het leven op aarde. Planten halen het uit de bodem, dieren en mensen eten de planten, mensen eten de dieren en we poepen het weer uit.

Vroeger brachten we dat terug naar het land voor een mooie volledige kringloop. Maar tegenwoordig spoelen we alles door het riool, de oceaan in en daar kunnen we het (vrijwel) niet meer uithalen. De bodem raakt zo uitgeput, dus besproeien we het land met kunstmest met fosfaat uit grote mijnen. Maar die mijnen raken in de komende eeuw uitgeput, waardoor we steeds minder fosfaat hebben waardoor kunstmest duurder wordt, waardoor voedsel (veel!) duurder wordt, waardoor veel mensen op de wereld geen eten meer kunnen betalen waardoor (nog meer) onrust ontstaat in de wereld waardoor...

Om de uiterste consequentie van dit grote probleem, namelijk de onmogelijkheid van het voeden van een steeds groeiende wereldbevolking (een ruime eeuw terug 1 miljard, nu 7,4 miljard en over 100 jaar ruim 11 miljard mensen) te tonen, liet ik mezelf steriliseren. Een verdrietige en pijnlijke exercitie.

Zes dagen na de première van mijn film werd het fosfaatprobleem besproken in de Tweede Kamer (dank Jacco Geurts, Dion Graus en Liesbeth van Tongeren!) en een jaar later werd een motie aangenomen die zegt dat alle dierlijke fosfaten moeten worden teruggewonnen en hergebruikt. Ook op Europees niveau is het fosfaatprobleem intussen een agendapunt. Ja, dat geeft hoop. Maar we zijn er nog lang niet.

Maar meisjes van 24 die hetzelfde besluiten... Óndanks dat ze het juist heeft hoor. Wanneer je de huidige situatie op deze aardbol bekijkt met alle brandhaarden en tikkende tijdbommen náást komende fosfaattekorten (noem klimaatveranderingen met stijging van de zeespiegel, mislukken van oogsten, uitsterven van dieren tot gevolg of iets héél anders, een Fukushima-dingetje, ook nog steeds niet onder controle) dan lijkt mij een kind op de wereld zetten zeer onverantwoord en extreem egoïstisch.

Maar ja. Ook menselijk. En een stukje menselijkheid inleveren, dát is groot.

undefined