Wim T. Schippers is de verwarring voorbij
THEATER
Veenfabriek & Adelheid/Female Economy Hoogwater voorheen Laagwater **
Hoogwater. Voorheen Laagwater. Altijd wat aan de hand. Rustig te verwarren met eb en vloed. Of met de mededeling vooraf over ziekte en vervanging. Die dus een gul applaus krijgt. Dus? Of draait het publiek zich zo in de rol van medeplichtige? Op stond en te vroeg?
'Hoogwater voorheen Laagwater' is de verwarring voorbij. Al voordat de voorstelling goed en wel begonnen is. Als Wim T. Schippers alias de concertpianist op nette schoenen naar voren klikklakt, wordt hij allicht eerst onwel, maar zal zijn deuntjes heus hebben gespeeld voordat de ambulance arriveert. Altijd te laat. Toch?
Intussen heeft, zoals traditiegetrouw muziektheater betaamt, een diva haar treuraria gezongen met zijn slappe lichaam half tegen zich aan gesjord. En heeft het publiek haar daarvoor met een opendoekje beloond, zoals ook al gebruikelijk in de opera.
"Aanstelleritus" heet de aandoening van Schippers/pianist komt een geleerde dokter melden. Al zal een leek de hem soms vreemde operacodes vast even graag zo benoemen. Zo zitten er zomaar diepere betekenislagen onder, waar je niet te lang bij moet blijven stilstaan. Tijd voor de man, die door de deur in plaats van gewoon door het raam 'rinkeldekinkel' binnenkomt. In Schippers' theater kan immers alles en leidt een oer-Hollandse evergreen 'In 't groene dal' tot een cross-over tussen fietsende, kozende en landmetende stelletjes. En krijgt een kloek, aan tafeltjes neerstrijkend amateurkoor vanzelf de vraag: "Zit u nu in een café of zit u toneel te spelen?"
De manier waarop Schippers de onzinnigheden van en in het leven vormgeeft is veelsoortig. Ditmaal met het ensemble Veenfabriek - en acteurs van Female Economy - als variant op muziektheater. Tot een artistiek intrigerend, laat staan schurend treffen leidt dit niet.
Elk ritme, eigen nu eenmaal aan (ook atonale) muziek, ontbreekt in de speelscènes totaal. Dat contrast zet het bewust losse onderlinge verband zelfs als tekort neer. Wat de taligheid van de teksten weer afzwakt tot van Schippers bekende, melige vondsten.
Schippers is hier zijn eigen cliché geworden. Verwarrend noch verrassend. Behalve als Titus Muizelaar de tekst zegt, bloedserieus, effen, zonder een spoor van relativerende knipoog. Dan trilt in een etymologisch betoog over de panneNkoek de aanzet tot hilarisch veelbelovend mee. Verder blijft het hangen in theater dat te verwachten was. Voor de liefhebber.
T/m 27-3. Info: www.veenfabriek.nl / www.femaleeconomy.nl
FOTO Bowie Verschuuren
undefined
