Wie schrijft die blijft op www.trouw.nl/schrijf!
Wat Oek de Jong kortgeleden in Trouw zei, raakte zó aan de thematiek van mijn columns, aan het grote belang dat ik aan schrijven hecht, dat het me linea recta van de ontbijttafel naar mijn bureau stuurde.
„Als je een roman schrijft, dan werk je op de top van je kunnen”, zegt De Jong.
Dat is precies waar het om draait, dat is precies waarom mijn lijfspreuk luidt: ’Ik hoef niets te bewijzen’. De top van je éigen kunnen - die beklimmen, die bedwingen, dat is wat schrijven tot genot maakt, en tot een diepe levensvervulling.
Dat heeft volstrekt niets te maken met ijdele prietpraat in boekenweektijdschriften, dat houdt zich verre van de statuszoekerij in de zogenaamde Literaire Wereld. Dat gaat over schrijven als bestaansnoodzaak, over schrijven als waarheidsvinding, over een diepgevoelde zekerheid dat je alleen al schrijvend voor honderd procent jezelf bent.
„Achter elk boek zit een noodzaak”, zegt De Jong.
Dat is ook wat Rilke zegt, in zijn Brieven Aan Een Jonge Dichter: „Dit voor alles: vraag je af in de stilste uren van de nacht: moet ik schrijven? Graaf in jezelf naar een diep antwoord. En als het bevestigend luidt, als je met een sterk en simpel ik moet deze vraag tegemoet treden mag, bouw dan je leven naar deze noodzaak. Laat je leven, tot in de onbelangrijkste uren, getuigen van deze drang.”
Geef niemand toestemming om voor jou te beslissen of je mag schrijven of niet. Richt je niet op de markt, luister niet naar de ijdeltuiten van de grachtengordel, lees geen ontmoedigende schrijfboeken. Er zijn slechts twee criteria die je het recht geven jezelf schrijver te noemen. De zekerheid dat je moet schrijven, en de bereidheid om te werken naar de top van je kunnen.
