Wie komt aan mijn eer, die sla ik direct neer!

Misschien komt het door het klimaat, maar Iraniërs zijn een temperamentvol volk. Ze lijken wat dat betreft wel wat op Italianen. Een klein meningsverschil klinkt al gauw als een onoplosbare ruzie en er is doorgaans niet veel voor nodig om de emoties hoog op te laten lopen. Dat leidt tot dramatische, hysterische en vaak ook onplezierige taferelen.

Zo zag ik vorige week op de grote bazaar in het centrum van de stad een oudere dame in een verhitte discussie verwikkeld met een nog erg jonge marktkoopman. De knaap was hooguit negentien en had in theorie dus de kleinzoon van zijn klant kunnen zijn. Het betrof een kraam met huishoudelijke arikelen zoals wc-borstels, douchegordijnen, bezems en dergelijke. Waar de ruzie nu precies om draaide bleef een raadsel, maar misschien ging het wel om de prijs van de knaloranje badkamermat die de oudere dame in haar handen hield. Al gauw begon de jonge knaap op agressieve wijze tegen de vrouw aan te duwen, wat in Iran vanwege de strenge regels die er gelden voor sexe-segregatie, nog ongepaster is dan elders. En pats: daar ging de hand van de dame tegen de wang van de jongen en nog geen seconde later ging de hand van de jongen nog vele malen harder tegen de rimpelige wang van de dame. Klets!! Een oude vrouw die een jongen in het gezicht slaat, is al geen alledaags verschijnsel. Maar het omgekeerde is pas echt ongehoord! Er klonken dan ook verontwaardigde kreten op de bazaar maar niemand deed iets. Ook de potige kerels die heel dichtbij stonden, keken slechts schaapachtig naar het tafereel.

Het verkeer is ook een geliefd domein voor het uitleven van drama en agressie. Veel taxichauffeurs hebben standaard een mes in hun dashboardkastje. Je kunt beter geen ruzie krijgen met een andere weggebruiker, want dat leidt vaak genoeg tot ordinaire vechtpartijen, wilde achtervolgingen en soms zelfs tot de dood. Een kennis van me zat onlangs met haar vriendje in de auto en werd achtervolgd door een motorrijder, die zich om een of andere reden door hen benadeeld voelde. Misschien hadden ze hem per ongeluk afgesneden, dat wisten ze niet eens. Na een minuut of twintig dachten ze veilig te zijn en bliezen ze op een parkeerplaats even uit. Toen gooide de motorrijder plotseling een steen door de autoruit, die rakelijks langs hun hoofden schoot. Het was een wonder dat ze niet gewond waren geraakt.

Natuurlijk heeft dit allemaal te maken met eer, abberoe in het Perzisch. In Iran is je eer zo ongeveer het belangrijkste wat je hebt, dus doe je er alles aan om de schone schijn op te houden. Zo is het bijvoorbeeld onvergeeflijk om zo luid ruzie te maken dat de buren het horen. Want daar gaat je abberoe!

Een dag na de schermutseling op de bazaar schond ik blijkbaar ook de eer van een smoezelige krantenverkoper door mijn auto voor zijn kiosk te parkeren. Eén minuutje maar omdat er nergens anders plek was en ik iets belangrijks moest ophalen in het ernaast gelegen kantoorgebouw. Dat pikte de krantenverkoper niet. Hij was zwaar beledigd en vond het nodig om het ventiel van mijn autoband los te draaien. Een kinderachtige actie, maar ook dom omdat mijn auto met leeggelopen band nu nog langer voor zijn kiosk geparkeerd zou staan. Ik was echter zo snel terug dat ik hem op heterdaad betrapte. Toen heb ik hem op dramatische wijze in het Perzisch de huid goed vol gescholden.

Toch wel het minste wat je hier dient te doen wanneer je abberoe op het spel staat.

undefined