Wes Andersons 'Trash Island' heeft verrukkelijke details, maar zit propvol

Regisseur Wes Anderson strooit met verrukkelijke details in de stop-motionfilm 'Isle of Dogs'. Maar er klinkt ook kritiek op het Japanse avontuur van de meesterstilist.

Met 'Isle of Dogs' wordt het fantastische universum van de Amerikaanse regisseur Wes Anderson uitgebreid met een tweede stop-motionfilm waarin geanimeerde poppen de hoofdrol spelen. Net als in het Oscargenomineerde 'Fantastic Mr. Fox' (gebaseerd op Roald Dahls gelijknamige kinderboek) dalen we af in het dierenrijk.

Honden vormen de spil van deze vertelling. Spreek Isle of Dogs hardop uit en je hoort I Love Dogs. Ze zijn er niet best aan toe, de viervoeters, want de corrupte burgemeester van de fictieve Japanse stad Megasaki heeft alle honden verbannen naar een eilandje voor de Japanse kust dat dient als vuilstortplaats. De enige die de oversteek naar Trash Island waagt, is het 12-jarige weesjongetje Atari dat op zoek is naar zijn hondje Spots.

Bekijk hieronder de trailer. Het artikel gaat daaronder verder.

Anderson haakt vrolijk in op het genre van de avontuurlijke jeugdfilm over een jongetje en zijn hond, dat hij soepeltjes vertaalt naar een volwassen publiek. De vijf honden die samen met Atari op pad gaan om Spots te vinden, vormen al snel een verbond. 

Typisch Wes Anderson die het in zijn films steevast opneemt voor outsiders. Als Atari in zijn eenmotorige vliegtuigje neerstort op het eiland, wordt hij opgevangen door de psychedelische klanken van The West Coast Pop Art Experience Band. 'I won't hurt you' klinkt het in koor. 'Isle of Dogs' draait om dit soort verrukkelijke details, ook in de symmetrische composities.

Stereotypen

Anderson, die in Berlijn de prijs voor de beste regie kreeg, heet niet voor niets een meesterstilist. Toch kwam zijn Japanse avontuur hem ook op kritiek te staan. Hij werd beticht van 'cultural appropriation', het toe-eigenen van een vreemde cultuur. 

En het is waar, de Japanse elementen die lukraak door het verhaal zijn gestrooid, voelen aan als stereotypen. Alles komt voorbij: van haiku tot sushi, van wasabi tot sumo. Ook zijn er de onvermijdelijke kersenbloesems en houtsnedes van Hokusai met zicht op de berg Fuji. Anderson betuigt zich een japanofiel die zijn obsessie met de Japanse kunst en cultuur nietsvermoedend tentoonstelt.

Lethargie

Met zijn film wilde Anderson vooral een hommage brengen aan meesterfilmer Kurosawa en animatietovenaar Miyazaki. Maar terwijl de honden (met de stemmen van Bill Murray, Bryan Cranston en Scarlett Johansson) voor een westers publiek goed verstaanbaar zijn, blijven de meeste Japanse stemmen onvertaald, met als gevolg dat je de karakters niet of minder goed begrijpt. En zo kun je je ook afvragen waarom het per se een Amerikaanse uitwisselingsstudente (met de stem van Greta Gerwig) moet zijn die Japanners aanspoort om in verzet te komen tegen corruptie. De actie ligt bij de Amerikaanse. Japanners wordt lethargie verweten.

Een ander struikelblok is dat het een propvolle film is met een eindeloze reeks personages en gebeurtenissen. 'Isle of Dogs' is het werk van een uniek talent in de Amerikaanse filmwereld, een film vol betoverend beeldrijm, vaak heel geestig en precies, maar de heldere verhaallijn van voorganger 'Fantastic Mr. Fox' wordt wel een beetje gemist.

Lees meer recensies op trouw.nl/filmrecensies