Weg moeten uit het huis waar alles is gebeurd

Wie zijn de mensen die tegen wil en dank in hun huis blijven wonen, terwijl de sloophamer om hen heen door muren ramt? De documentaire ’De zee lacht me toe’ portretteert de bewoners van een volkswijk in Delfzijl, waar al jaren sloopwerkzaamheden plaatsvinden. Aan de hand van levensverhalen wordt een beeld geschetst van de eens dichtbevolkte wijk die langzaam maar zeker verdwijnt.

Het Groningse Delfzijl is in hoog tempo aan het leeglopen. Vooral jongeren trekken naar het westen op zoek naar werk. Uit nieuwe cijfers blijkt dat in 2030 maar liefst 60 procent van de bevolking ouder is dan 50 jaar. De afgelopen jaren gingen al 5500 woningen tegen de vlakte.

Met foto’s en archiefbeelden vertelt ’De zee lacht me toe’ de bijzondere verhalen van de laatste bewoners. Te midden van stof en onttakelde woningen gaan gewone mensen door met hun leven.

Zo vertelt het oudere echtpaar Gerard en Tinie, zittend in de serre van hun huis, dat ze nooit op vakantie gaan omdat de bloemenpracht in hun achtertuin mooier is dan op een camping. De vijftiger Peter kwam op driejarige jarige leeftijd in de buurt wonen. Zijn vader en zijn moeder zijn er alle twee gestorven en nu moet hij weg ’uit het huis waar alles is gebeurd’. Alfred blijft net zo lang in zijn woning tot zijn meisje bij hem terug komt.

Met het verdwijnen van de wijk wordt de herinnering aan wat zich in hun huis heeft afgespeeld steeds belangrijker. Het Resultaat is een film over herinneringen, optimisme en levenskracht. Filmmaakster Saskia Gubbels begon enkele jaren terug met de opnamen voor deze film toen ze op bezoek bij haar schoonouders in Delfzijl toevallig in de wijk belandde.